Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Apocalyptica – “7th Symphony”




Οι Apocalyptica εδώ και 14 χρόνια αποτελούν ένα πρωτοποριακό συγκρότημα, αφού είναι εισηγητές του Cello Metal, ένα είδος που, πριν απο την ύπαρξη των Apocalyptica, δε θα φανταζόμασταν πως θα μπορούσε να υπάρξει. Το “7th Symphony” επιβεβαιώνει την ικανότητα των Apocalyptica να προσαρμόζουν τον ήχο των cellos σε οποιοδήποτε είδος metal, και όχι απαραίτητα μόνο στο symphonic metal. Με μια λέξη: πολυδιάστατο (χωρίς αυτό να σημαίνει κουραστικό). Ενδιαφέρουσες συνεργασίες όπως ο Gavin Rossdale (Bush), η Lasey Mosley (Flyleaf), ο Brent Smith (Shinedown), ο Joe Duplantier (Gojira) –μεγάλη έκπληξη-, και ο Dave Lombardo (Slayer) αποτελούν το μεγαλύτερο ατού του δίσκου.
Συγκεκριμένα, to “7th Symphony” ανοίγει με ένα 7λεπτο ορχηστρικό κομμάτι, “At the gates of Mandala”, ένα κλασσικό κομμάτι Apocalyptica, με χαρακτηριστικά δυναμικά solo των cellos. Στη συνέχεια, το “End of me” με τον Gavin Rossdale, που αποτελεί το πρώτο single του δίσκου, και το “Not Strong Enough” με τον Brent Smith, είναι τα πιο «ραδιοφωνικά» κομμάτια του δίσκου, θυμίζουν πολύ το “Im no Jesus” με τον Corey Taylor: οργισμένοι στίχοι, δυνατά ρεφρέν και «πιασάρικος» ρυθμός! Όσο για το “2010” με τον Dave Lombardo στα drums, δεν αμφιβάλλω πως και οι Apocalyptica και ο Lombardo δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Αλλά! Ο ήχος θυμίζει Slayer, με τα cellos να προσπαθούν να επιβληθούν και έτσι το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι...υπερβολικό, θαμπό και ίσως κουραστικό. Κάνοντας μια στάση στο «όμορφο» σημείο του δίσκου, το “Beautiful”, ένα ήρεμο instrumental κομμάτι, περνάμε στο “Broken pieces” με την Lasey Mosley που κυριολεκτικά, είναι το άκρως αντίθετο απ’ότι έχουμε ακούσει ως τώρα σε αυτό το cd: alternative metal”, με αρκετά αμερικάνικο ήχο και αποτελεί ίσως το πιο αταίριαστο κομμάτι μέσα στον δίσκο. Η έκπληξη του δίσκου είναι η συνεργασία με τον Joe Duplantier, ένα εξαιρετικό πάντρεμα του thrash με τα cellos. Όσο για τα instrumentalOn the rooftop with Quasimodo”, “Sacra” και “Rage of Poseidon”, οι Apocalyptica δείχνουν για ακόμη μια φορά την συνθετική τους ικανότητα, με τον μεταλλικό ήχο των cellos να κόβει την ανάσα. Το “7th Symphony” σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιητικό, όμως θα μπορούσαν και καλύτερα!

Κείμενο : Δέσποινα Δευτεραίου