Ζωή μετά το Skyshaper? Så småningom, ja!
(Σ.μ: Τελικά, ναι!)
Και οι Covenant έφεραν το φως. Αν και μακριά από εωσφορικές αναφορές, το σουηδικό ηλεκτρονικό τρίο (με τον Daniel Myer των Hausjobb που είδαμε και στην καταστροφική τελευταία τους εμφάνιση ως session στην Αθήνα ως πλήρες μέλος πλέον) μας κάνει αν μη τι άλλο να τους ξαναπροσέξουμε με το 9ο και πιο...αργοπορημένο άλμπουμ τους.
Εξ αρχής το ξεκαθάρισμα: Το “Modern Ruin” δεν είναι “Northern Light” (κακό αυτό) αλλά δεν είναι και “Skyshaper” (καλό αυτό). Επίσης, αν και περιέχει δύο-τρία dance floor hitακια στα οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια είναι φανερό ότι η ενσωμάτωση του Myer έχει οδηγήσει τους Covenant σε ένα σταυροδρόμι.
Ατμοσφαιρικοί ήχοι περισσότεροι από όσους έχουν συνηθίσει οι οπαδοί, μεγαλύτερη αφαίρεση, slow tracks, μινιμαλισμός. Αυτά είναι όσα φέρνει, μαζί με λούπες και τεχνική, ο Myer στους Covenant. Γράφοντας ως οπαδός που τους έχει ακολουθήσει κι εκτός Αθηνών, μπορώ να πω πως αν οι Covenant (που λογικά θα “σκάσουν” μύτη από τα μέρη μας ξανά μέσα στο '11) σοβαρευτούν στα live τους κι ο Eskil Simonsson κόψει τις κακές συνήθειες τουλάχιστον επί σκηνής, θα έχουν τελικά άλλο ένα ακροατή όπου κι αν εμφανιστούν.
Επιστρέφοντας στο “Modern Ruin” το αυτί χρειάζεται αρκετές ,αλλά όχι πολλές, ακροάσεις για να ξεχωρίσει τα τραγούδια. Τα hits είναι εύκολα αναγνωρίσιμα: “Lightbringer” σε μια συνεργασία με τους επίσης Σουηδούς Necro Facility. Αυτό θα φέρει mainstream κόσμο στο dance floor χάρη στο πιο εύπεπτο στυλ των συνεργατών τους. Μετά, “Judge Of My Domain”. Αν ψάχνετε το...”Call The Ships To Port” του “Modern Ruin”, ε αυτό είναι, αλλά...δεν είναι “τόσο” όσο θα θέλαμε. Πάντως είναι κλασσικό ebm κομμάτι, κολλάει στο μυαλό και σίγουρα θα αρέσει. Νομίζω πως με ένα πιο tbm remix θα δείξει περισσότερο κάποια στιγμή.
Αν ήθελα να είμαι πιο αισιόδοξος θα πόνταρα σε δυο ακόμη κομμάτια, το “Βeat The Noise” επίμονο και υπερβολικά χορευτικό για τα γούστα μου και το πιο ebm και σκοτεινό (άρα στα γούστα μου) “Get On” το οποίο είναι για την ώρα το αγαπημένο μου.
Ανάμεσα στα υπόλοιπα κομμάτια λάμπει όμως ένα και μοναδικό που, συγκριτικά & για να
καταλαβαίνουν όλοι, είναι για τους Covenant ότι είναι το “Beloved” για τους VNV Nation. Αναφέρομαι στο “Τhe Beauty and The Grace” που μουσικά είναι αριστουργηματικό, αρχίζει κι αναπτύσσεται αργά αλλά όσο προχωράει (στα περίπου πέντε λεπτά του) επιταχύνει, είναι πολύ συναισθηματικό και ανατριχιαστικό. H καλύτερη στιγμή του άλμπουμ.
Τι μένει από όλα αυτά? Είναι φανερό ότι οι Covenant το παλεύουν. Αν δεν είχε τόσες ανισότητες, κι αυτό προφανώς οφείλεται στο νέο μέλος, θα μιλάγαμε για θρίαμβο και μάλιστα θρίαμβο που σίγουρα δεν τον περιμέναμε.
Ύστερα όμως από μια δύσκολη περίοδο, τόσο για τους ίδιους όσο και για το είδος που προσπαθεί να (ξανά) ορθοποδήσει, οι Covenant δείχνουν πολλά περισσότερα σημεία ζωής από όσα ήταν αναμενόμενο, άρα...Get On!
Κείμενο : Γιώργος Αποστόλου
