Ξεκίνησαν ως Cacumen στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 κυκλοφορώντας 3 δίσκους και στη συνέχεια μετονομάστηκαν σε Bonfire καταφέρνοντας να εδραιωθούν στη συνείδηση του κοινού ως ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα της Γερμανικής σκηνής. Πολλοί τους είχαν κολλήσει το προσωνύμιο “Γερμανοί Bon Jovi” και αυτό όχι μόνο λόγω ομοιότητας του ονόματος τους. Άλλοι τους είχαν εντάξει στο “hair metal”, κάτι που πιστεύω ότι τους αδικεί μιας και οι Γερμανοί δεν άνηκαν στο group του ”από φωνή κορμάρα και από κορμί φωνάρα” όπως πολλοί “κουλοί” που στήριξαν την καριέρα τους στα κολάν, το ξασμένο μαλλί και το eyeliner. Ανήκουν στην κατηγορία του μελωδικού hard n heavy με αρκετά AOR στοιχεία και με οδηγό την χαρακτηριστική φωνή του Claus Lessmann δημιούργησαν αρκετά αξιόλογα πράγματα (τσεκάρετε τα “Don’t Touch The Light”-1986 & ”Fireworks”-1987).
Έπειτα λοιπόν από-σχεδόν-40 χρόνια (!) οι Bonfire συνεχίζουν την πορεία τους με το “Branded”. Αρχή με το “Deadly Contradiction”, ένα απίστευτα “κολλητικό” κομμάτι και hit του δίσκου. Δυνατό, ώριμο και καλογραμμένο, από τα κομμάτια που περιμένεις με αγωνία να “σκάσει” το ρεφρέν για να σε λυτρώσει και που άνετα κερδίζει μια θέση σε ένα best of του group. Ακολουθεί το συναυλιακό “Just Follow The Rainbow” όπου γίνεται ένα στιχουργικό παιχνίδι με τα χρώματα σε φάση ποιό ταιριάζει σε ποιά κατάσταση ή συναίσθημα, παρακινώντας μας απλά να το ακολουθήσουμε γιατί κάθε χρώμα συμβολίζει και κάτι διαφορετικό, όπως και τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν. Οι τόνοι πέφτουν λίγο στο αισθηματικό “Save Me” που κινείται σε γνώριμα μονοπάτια της μπάντας.
Στα “Let It Grow” και ”Better Days” γίνεται αμέσως αντιληπτό πως οι στίχοι αποπνέουν έντονες κοινωνικό-πολιτικές ανησυχίες, με τον Lessmann να τραγουδά: ”I still dreaming about a world united” & “It’s your life don’t you throw it away” δίνοντας μας μπόλικη τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Στη συνέχεια οι Bonfire δείχνουν τα κοφτερά τους δόντια πετώντας μας γυμνούς πάνω σε καλώδια υψηλής τάσης με το-σχεδόν power metal(!)-“Do Or Die”. Πανέμορφη μελωδική εισαγωγή και επιθετική συνέχεια με τους Γερμανούς σε μεγάλα κέφια. Με πολύ ανεβασμένη διάθεση λοιπόν, συνεχίζουμε με τα ανεβαστικά “Crazy” & ”Loser’s Lane”(riff-άρα) με πολύ ωραία ρεφρέν (η σπεσιαλιτέ τους) και ωραία κιθαριστική δουλειά. Στον επίλογο έχουμε 3 απαλά και αγαπησιάρικα κομμάτια, 2 εκ των οποίων (“I Need You” & ”Rivers Of Glory”) να είναι σε private version, φανερώνοντας ξανά την μαεστρία με την οποία η μπάντα γράφει μπαλάντες.
Λίγοι πιστεύω είναι εκείνοι που θα περίμεναν ότι εν έτη 2011 συγκροτήματα σαν τους Bonfire θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τόσο καλές δουλειές. Εκτός από αγάπες και λουλούδια ή απλά hard rock hits οι Bonfire μέσω των στίχων τους, όπως προείπα, καταφέρνουν να κάνουν το μυαλό μας να σκεφτεί έντονα και να εντρυφήσει σε καταστάσεις που-ευτυχώς-δεν βιώνουμε (πόλεμος, φτώχεια κ.λπ.).
Η ελληνική γλώσσα μπορεί να διαθέτει πλούσιο λεξιλόγιο (και έξυπνους ανθρώπους που το εμπλουτίζουν, το μεταλλάσουν και το ανανεώνουν) όμως φαντάζει ιδιαίτερα φτωχή όταν πρόκειται να περιγράψουμε τα μοναδικά, ανεπανάληπτα και συχνά αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που μας προσφέρει η αγαπημένη μας μουσική.
Κείμενο : Αντώνης Κοντογιάννης
