Το 2008 αυτή η απίστευτη μπάντα από το Brooklyn κατάφερε να δημιουργήσει αίσθηση στη μουσική κοινότητα με το ντεμπούτο της "Αlight of Night". Όλη η ψυχεδέλεια των 60's συνδυασμένη με την σκοτεινή ατμόσφαιρα του new wave των 80's είχε αποτυπωθεί σε ένα και μόνο άλμπουμ και αυτό με τίποτα δεν μπορούσε να περάσει αδιάφορο. Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια και οι Crystal Stilts επιστρέφουν δισκογραφικά με ένα άλμπουμ που έρχεται να συνεχίσει το έργο του προκατόχου του, πηγαίνοντας μάλιστα τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα (πράγμα που οφείλεται κυρίως στην σαφέστατα πιο βελτιωμένη παραγωγή του άλμπουμ).
Το άλμπουμ ανοίγει με το "Sycamore Tree". Ο διαπεραστικός ήχος της farfissa συνοδεύει τις βαριές κιθαριστικές μελωδίες την ίδια στιγμή που ο τραγουδιστής Brad Hargett ακούγεται σαν βάρδος μιας άλλης εποχής. Συνέχεια με το "Through the Floor" το οποίο μου έφερε αμέσως στο μυαλό τις μπάντες του Αμερικάνικου surf της δεκαετίας του '60. Fuzzy ήχοι και όχι ιδιαίτερα περίπλοκες μελωδίες συνθέτουν ένα αποτέλεσμα το οποίο δυστυχώς δεν πετυχαίνει να κινήσει το ενδιαφέρον του ακροατή. Κάτι τέτοιο όμως πετυχαίνει το "Silver Sun" που ακολουθεί. Ψυχεδελική rock στην καλύτερη έκφανση της και ένα τραγούδι που σε παρασύρει! Στο ίδιο ψυχεδελικό μοτίβο και το "Alien Rivers" που θυμίζει έντονα τον ήχο που αναπτύχθηκε στην Καλιφόρνια του LSD και της κάνναβης την δεκαετία του '60.Το "Half a Moon" με το εξαιρετικό lead κιθαριστικό κομμάτι του είναι ένα τραγούδι που μας μεταφέρει στο κλίμα του πρώιμου rock ήχου των αρχών της δεκαετίας του '50.Στο "Flying Into the Sun" μεταφερόμαστε στην ραδιοφωνική pop των 60's σε ένα τραγούδι που είτε σου αρέσει είτε σου είναι παντελώς αδιάφορο.
Καθόλου αδιάφορο όμως δε σε αφήνει το "Shake the Shackles",το οποίο δίχως υπερβολή είναι το καλύτερο τραγούδι αυτής της κυκλοφορίας. Γρήγορος ρυθμός, εξαιρετική μελωδία κι ένας Hargett που δίνει ένα πραγματικό ερμηνευτικό ρεσιτάλ (αν και πολύ θα υποστηρίξουν πως περισσότερο μουρμουρίζει παρά τραγουδά).Το "Precarious Stair" αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά θα πίστευε κάποιος πως είναι κάποιο τραγούδι των Beach Boys. Όμορφο, αν και γλυκανάλατο, σίγουρα ξυπνά αναμνήσεις. Συνέχεια με το "Invisible City" όπου 60's και 80's περιπλέκονται σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον που αν το μελετήσει κάποιος και στιχουργικά καταλαβαίνει καλύτερα τι σκοτάδι πραγματικά κρύβει. Στην προτελευταία στροφή αυτού του άλμπουμ συναντάμε ένα ακόμα διαμάντι. Το "Blood Barons" ξεπηδά απευθείας από τα Τεξανικά ψυχεδελικά 60's και σε παρασέρνει απευθείας στο ρυθμό του. Γρήγορος ρυθμός, και ο ήχος της farfissa στο background σε ταξιδεύουν με κάθε πιθανή και απίθανη έννοια. Σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι αν ο Hargett είναι κάποια μετενσάρκωση του μακαρίτη του Morrison (πόσο ιερόσυλο ακούστηκε αυτό;).Το άλμπουμ κλείνει με το "Prometheus at Large" ένα εκπληκτικό τραγούδι το οποίο όμως κατάφερε να με μπερδέψει. Ενώ έχει διάχυτη την αλήτικη garage διάθεση έχει αυτό το διαολεμένο πιανιστικό μέρος σε όλη τη διάρκεια του που με παραξενεύει. Εφιαλτικό, δυναμικό και σίγουρα μέσα στις λαμπρές στιγμές αυτής της κυκλοφορίας παρόλα αυτά!
Οι Crystal Stilts δεν έχουν κρύψει ποτέ τις επιρροές του και για μια ακόμα φορά τις επιδεικνύουν υπερήφανα. Καταφέρνουν και πάλι να κυκλοφορήσουν ένα καλοδομημένο άλμπουμ που ενώ έχει δουλευτεί φανερά πολύ ακούγεται ωμό και πρωτόγονο (η lo-fi παραγωγή βοηθά τα μέγιστα). Έχουν τρομερό ταλέντο και μοιάζουν αν μην τους ενδιαφέρει το πως θα τους αξιολογήσει η μουσική βιομηχανία. Ροκάρουν με τον τρόπο που γουστάρουν και σίγουρα έχουν δημιουργήσει ένα φανατικό πυρήνα οπαδών. Το "In Love With Oblivion" αν και βουτηγμένο στο σκοτάδι καταφέρνει να φανερώσει το υπέρλαμπρο φως μιας χαρισματικής μπάντας! Αξίζει με τα χίλια να αφιερώσει κανείς χρόνο στο να ακούσει αυτό το απίστευτο άλμπουμ!
Κείμενο : Γιώργος Παρδάλης
