Όταν είδα πρώτη φορά την ονομασία της παραπάνω δισκογραφικής εταιρίας μαζί με τους δύο σφυροκέφαλους καρχαρίες που αποτελούν το λογότυπό της, σκέφτηκα πως θα ήταν τέλεια για τους The Ocean ή τους Giant Squid. Δεν έπεσα και πολύ έξω τελικά, αφού ιδρυτής της είναι ο Robin Staps, κιθαρίστας και ιθύνων νους των πρώτων. Υπό την σκέπη της λοιπόν, ένα πρώην μέλος της γερμανικής κολεκτίβας μουσικών, ο Jan Oberg μαζί με τον ίδιο τον Staps, δημιούργησαν ένα νέο συγκρότημα, τους Earthship.
Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία πάντως, για να καταλάβει κανείς πώς μπορεί να ηχεί μια προσπάθεια που βασίζεται από τη μία πλευρά στις συνθετικές φόρμες και απόψεις των The Ocean και από την άλλη στις προσωπικές του Oberg. Ό,τι και να σκεφτεί κάποιος όμως, το αποτέλεσμα πρέπει να κριθεί βάσει ακρόασης κι όχι βάσει ομοιοτήτων που σε πολλούς μπορεί να προκαλέσουν ανάμεικτα συναισθήματα.
Η πρώτη – οπτική – επαφή ήταν που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται. Οφείλω να παραδεχτώ πως τρέφω μια αδυναμία προς τα ωραία εξώφυλλα. Πολύ έντονο και συμβολικό το εγχείρημα στο artwork σε όλες τις πλευρές της βιβλιοδεσίας, αν και μου φάνηκε λάθος το ότι δεν υπήρχε κάποιο booklet, άρα και στίχοι.
Το εναρκτήριο κομμάτι “caught in a storm” δεν βάζει τόσο εύκολα τον ακροατή στο νόημα και στο κλίμα του, καθώς αποτελεί την εισαγωγή στον δίσκο, με μόλις 2 λεπτά διάρκεια και θυμίζοντας μια παραλλαγή των Neurosis. Η συνέχεια όμως αποδεικνύεται πιο ενεργητική και παθιασμένη με τα “sea of peril” και “fever pitch” σε μια εκδοχή των The Ocean μεταξύ Precambrian και Anthropocentric, στις δυνατές στιγμές των δύο άλμπουμ, τόσο που πιστεύω πως θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονταν σε κάποια καινούρια τους δουλειά. Υπάρχουν όμως και σημεία στα οποία “grooveάρουν” με έναν ήχο που φέρνει στο νου το μπάσο και βρώμικο sludge των Zozobra (side-project από μέλη των Isis και Cave In) όπως οι ίδιοι αναφέρουν. Με το “a line divides” συνεχίζουν να τροφοδοτούν τον ακροατή ασταμάτητα με μελωδίες της ίδιας νοοτροπίας, μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση η καθαρή φωνή συμμετέχει στο ρεφρέν, απογειώνοντάς το, ενώ χρησιμοποιούν και πιο κιθαριστικά riff, χαρακτηριστικά της σκηνής των Mastodon και Baroness. Συνέχεια με το “born with a blister” και τα riff εναλλάσσονται υποδειγματικά μεταξύ southern “ροκιάς” και στομφώδους αργού metal, ανεβάζοντας τον πήχη για τα επόμενα. Κάτι παρόμοιο λαμβάνει χώρα στο “bleak” όπου είναι εμφανείς οι επιρροές από την αμερικάνικη σκηνή του νέου progressive με κάποιες γλυκές μελωδίες να μπαίνουν σφήνα ανάμεσα στα σκληρά κι αργά θέματα, δίνοντάς του ένα στίγμα προσωπικής έμπνευσης κι έκφρασης.
Καθώς έχει περάσει ήδη ο μισός δίσκος μέχρι το 6ο τραγούδι, οι Γερμανοί αποφασίζουν να βάλουν στην άκρη για λίγο τα γρυλίσματα και τις ηλεκτρικές κιθάρες και να χρησιμοποιήσουν κυρίως ακουστική, λίγα κρουστά και καθαρά φωνητικά στο “grace” δημιουργώντας ένα καταπληκτικό άκουσμα, ιδιαίτερης δυναμικής κι αισιόδοξης διάθεσης. Δεν ξέρω ποιο από τα μέλη της μπάντας διαθέτει αυτήν την εκπληκτική φωνή, (τραγουδούν τρία κύρια μέλη κι ένα βοηθητικό) αλλά σίγουρα είναι κρίμα που δεν της έδωσαν τον χώρο που της άξιζε στις υπόλοιπες συνθέσεις, αν και πάντα υπάρχουν στιγμές στις οποίες εμφανίζεται. Επαναφορά στην προηγούμενη μουσική προσέγγιση με το “a feast for vultures” με ιδιαίτερες post αναφορές κι αλλαγές που δίνουν μια ποικιλία στο αποτέλεσμα, όπως ομοίως κάνουν στο ανυψωτικό και πιο γρήγορο “soul embedded” εναλλάσσοντας την μια κιθαριστική άποψη με την άλλη, για να φτάσουν μια ανάσα από το τέλος με το ομώνυμο “exit Eden”, το οποίο είναι το πιο κοντινό στην νοοτροπία των The Ocean από τα υπόλοιπα. Ο επίλογος έρχεται με το “…as if she were a black bird”, μικρό σε διάρκεια, όπως και ο πρόλογος, αλλά ιδιαίτερα υποτονικό κι όμορφο μαζί.
Δεν θα χαρακτηρίσω το “Exit Eden” ως καλή προσπάθεια, μόνο και μόνο γιατί αυτή η λέξη είναι πολλές φορές συνυφασμένη με δουλειές που αγκομαχούν να φτάσουν ένα επιθυμητό επίπεδο κι απλώς καταφέρνουν κάτι αποδεκτό. Είναι ένας δίσκος που αν και δεν είναι πρωτότυπος, συνδυάζει πολλές ιδέες και κατοχυρώνει τους Earthship με το ντεμπούτο τους ως ανερχόμενη αξία.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
