Ο Ζωροάστρης ήταν ένας αρχαίος Πέρσης φιλόσοφος και ιδρυτής του ζωροαστρισμού, μιας θρησκείας από τις ελάχιστες που μετρούν πάνω από 2600 χρόνια ζωής. Zoroaster είναι επίσης η ονομασία ενός συγκροτήματος από τις Η.Π.Α., που μπορεί να μην είναι αρχαίο, είναι όμως αρκετά παραγωγικό με 4 δίσκους από το 2005. Η μουσική τους ταυτότητα χαρακτηρίζεται κυρίως από το βρώμικο stoner που έκανε γνωστούς τους Kyuss, αν και οι ίδιοι προτιμούν τον όρο heavy doom.
Η τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά, “Matador” κυμαίνεται στο ίδιο ύφος και με τα 45 λεπτά του ετοιμάζει τον ακροατή για ένα ταξίδι μέσα από την βαριά ψυχεδέλεια και τους αλλόκοτους ήχους του, που αποπνέουν έντονα δεκαετία του ’70, αν και το εξώφυλλο τείνει περισσότερο σε σημερινό metal. Εννέα κομμάτια που παρουσιάζουν αντιλήψεις και επιρροές ικανές να πείσουν πως τα τρία μέλη της μπάντας είχαν πέσει κάποτε στο καζάνι με τα παραισθησιογόνα και πότισαν ακόμη και οι νότες τους. Ίσως να υπερβάλλω λίγο. Μάλλον μόνο στα έξι από τα εννέα γίνεται αυτό.
Πάντα υπήρχαν δυνατά τραγούδια στην ιστορία των Αμερικανών, όπως το “Trident” που μου θύμισε το “Gimme Shelter” των Rolling Stones, σε μια πιο τραχιά εκδοχή βέβαια, αλλά αυτό που κρατά τα σκήπτρα της δυναμικής όλων, πιστεύω είναι το “Black Hole”. Μια σύνθεση που ταιριάζει απόλυτα ως ηχητικό περιτύλιγμα στην πιο αδηφάγα δύναμη του σύμπαντος, μια μαύρη τρύπα. Καταιγιστικά τύμπανα σε συνδυασμό με ένα στομφώδες και σκοτεινό riff, φτιαγμένο για να ρουφήξει τους ακροατές στη δίνη που καταπίνει άστρα και πλανήτες.
Το νόμισμα όμως έχει δύο μεριές και αν υπήρχε μεγάλη πλευρά αυτή θα ανήκε στην ψυχεδέλεια, που εκπέμπει το “Matador”. Αυτή είναι που δίνει το κύριο χαρακτηριστικό και θα κρατήσει τους οπαδούς του είδους σφιχτά κοντά του. Η ιδιομορφία και η φύση αυτής της τάσης δεν έχουν να κάνουν τόσο με την μελωδία που θα βγάλει ένα όργανο, αλλά πιο πολύ με τον τρόπο και την αποτελεσματικότητα του συγκροτήματος στο να εξωτερικεύσει την ζάλη και το υπερφυσικό – μεταφυσικό ταξίδι μιας τέτοιας κατάστασης. Τα επίπεδα φωνητικά που οδεύουν μαζί με την κιθάρα, δίνουν νότες που κρατούν διψήφιο αριθμό δευτερολέπτων και σιγά-σιγά αλλάζουν από φωτεινές σε μουντές κι αντίστροφα. Άλλες συγχορδίες αναπαράγουν το χαρακτηριστικό βουητό και το συνδυάζουν με τη φωνή και τα σόλο σε μια ολοκληρωμένη μετάδοση του κλίματος του άλμπουμ. Ένα κλίμα που μου έφερε στο νου μια σπειροειδή πορεία μέσα στο αχανές διάστημα και την ψυχική αναζήτηση, όπως θα έκανε κάποιος οπαδός του ζωροαστρισμού, ο οποίος είναι συγγενικός με τον ιδιαίτερα ψυχεδελικό ινδουισμό, για να καταλάβετε το πόσο ταιριάζει το όνομα στην μπάντα.
Άλλοτε τελετουργικοί όπως στο “Old World”, όπου το τραγούδι των Fiore και Anderson θυμίζει ψαλμωδία και τα τύμπανα να συνοδεύουν μια εμβατηριακή ωδή σε ένα πνευματικό ταξίδι κι άλλοτε απλώς ροκάρουν σε stoner ύφος, κρατώντας πάντα τα στοιχεία τους ανέπαφα από την όποια διάθεση. Καταπληκτικό το ομώνυμο, το οποίο κλείνει ιδανικά τον δίσκο με μια σεμιναριακή εκτέλεση πολλών ψυχοτρόπων ουσιών.
Το “Matador” είναι ένα άλμπουμ που καταφέρνει απλά πράγματα. Δίνει κάποιες καλές μελωδίες εν μέσω παραμορφωμένων εγχόρδων από τη μία, ενώ ταξιδεύει πνευματικά σε κόσμους αρχαίους και μακρινούς από την άλλη. Ο ακροατής βέβαια θα πρέπει να είναι υποψιασμένος, διαφορετικά θα καταλήξει να πνίγεται από την “κάπνα” που αποπνέεται. Αν καταφέρει και φτάσει στο ίδιο μήκος κύματος με τους Zoroaster, θα ταξιδέψει κι αυτός μαζί τους.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
