Τη λέξη ‘Sylosis’, παρ’ ότι έψαξα πολύ δεν βρήκα κάποιον ορισμό που να εξηγεί τη σημασία της. Μέχρι και τον ανέγγιχτο για πολλά χρόνια, Πάπυρος Λαρούς ξεσκόνισα. Ένα παραπάνω ψάξιμο με έκανε να καταλάβω πως ότι προηγούμενο είχα κάνει δεν είχε κανένα νόημα: «Είναι απλά ένα ηλίθιο όνομα, μια λέξη που της αλλάξαμε την ορθογραφία και έτσι έχουμε την τάση από τότε να κρατήσουμε μυστική τη σημασία της. Ήμασταν νέοι και θέλαμε κάτι που να ακούγεται επιβλητικό» θα πει πριν δύο χρόνια ο josh Μiddleton, μέλος της μπάντας. Αυτή η χύμα εξήγηση σκέφτηκα ήταν ότι το χειρότερο για προώθηση αλλά για να δούμε και τι γίνεται με την ουσία.Το “Edge of the Earth” είναι το 2o, ολοκληρωμένο ηχητικό προϊόν που παίρνουμε από τους Sylosis. Είναι στο σύνολό της μια ιδιότροπη δουλειά που συγκέντρωσε όλη την προσπάθεια σε μια πολύ καλή παραγωγή και σε ένα μεγάλο συνολικό ταλέντο στο παίξιμο. Υπάρχουν καθαρά παιξίματα, κυρίως στα κρουστά που δύσκολα παίρνουμε σε αυτό το όργανό. Η αξία της προσπάθειας μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αν προέρχεται από πιτσιρικά δηλ. μη ψημένο μουσικό. Αλλά ποιος βαθμός δυσκολίας σε μια εποχή που η μουσική και η γνώση της κάνει την πιο μεγάλη βόλτα της;
Στην κιθάρα, το αυτί έρχεται σε επαφή με κάτι διαφορετικό. Η επιδεξιότητα του Αlex Bailey τραβάει την προσοχή. Πολλές φορές μπορεί να παρεξηγηθεί αυτή η υπερβολή σε κλίμακες και σε αυτήν την επιμονή προς την πολυπλοκότητα και τις ταχύτητες. Αλλά εδώ δεν υπάρχει κάτι παρεξηγήσιμο. Το δέσιμο όλων δίνει στην φλυαρία της κιθάρας μια άφεση αμαρτιών. Και την καθιστά απαραίτητη παρουσία.
Στα φωνητικά υπάρχουν πολλές εκφράσεις που ξεκινούν από τα καθαρά φωνητικά, και εδώ ο Josh (Middleton) αν και δεν σου δίνει την εντύπωση με το παρουσιαστικό του, μπορεί να βγάλει ο άτιμος, μια πολύ καλή καθαρή, ραδιοφωνικών απαιτήσεων ενώ παράλληλα μπορεί να την μετατρέψει μέσα σε μια στροφή του τραγουδιού, άξαφνα, σε μια τσιριχτή κατάληξη της μιας λέξης, δίνοντας έτσι ένα τόνο όμορφης και επιδέξια αποτυπωμένης απελπισίας (αν μπορείς να δώσεις για την απελπισία τέτοιο χαρακτηρισμό) ή άλλοτε σχιζοφρενικής αγριάδας. Οι εναλλαγές τρελαίνονται ώρες, ώρες σαν να υπάρχει κάποιος σοβαρός σκοπός για όλο αυτό το χάσιμο, και αυτό ο Josh το καταφέρνει καλά.
Με μια γρήγορη επιθυμία στο να περιγραφεί το ύφος του δίσκου θα μπορούσαμε να πούμε πως ενώ οι Sylosis κατά κύριο λόγο κινούνται στο μελωδικό death εδώ διαπιστώνεται ένα ξεκάθαρο thrash-νεύμα χωρίς υπονοούμενα. Από το πρώτο κιόλας λεπτό. Mα, δεν είναι αυτό μια κρίση, "σπαθί ριζωμένο στον βράχο", και αυτή η δουλειά ειδικά δεν αξίζει τέτοιας μονοπρόσωπης οπτικής. Ε, όχι λοιπόν, γιατί να καταταχθεί κάπου και κατά πόσο είναι απαραίτητο; Είναι ένας σύγχρονος ήχος. Περνάμε σε μια άλλη εποχή πια. Όλα αναμιγνύονται. Όλα συνυπάρχουν και άλλα προστίθενται.
Βεβαίως, σε αυτόν τον ποικιλόμορφο και ιδιαίτερο δίσκο ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά στοιχεία. Kαι πολλές φορές progressive. Θα μας εκπλήξουν με τον τρόπο που κρύβονται. Χωρίς να φανεί απαραίτητο σας προτρέπω να ακούσετε το No4 του δίσκου. Μια 2η version του Empyrial (κομμάτι Νο3 που διαφημίστηκε πρώτα από όλα και μάλλον δικαίως). Πόσο ωραία αποδίδεται μόνο με δυο απλά όργανα!. Τα άλλα κρυμμένα προοδευτικά στοιχεία, μάλλον θα κληθείτε να τα ανακαλύψετε μόνοι σας.
Πλουραλισμός υπάρχει στην μελωδική ευρηματικότητα και παιχνίδια με τον ήχο που έχει ακόμα και fade in στα drums, στην αρχή του Apparitions το οποίο δεν είναι ένα απίστευτο και πρωτοφανές εύρημα αλλά καμιά φορά είναι σημαντικό το αν αποδίδεται με τον σωστό τρόπο. Και τι εννοούμε με τον σωστό τρόπο; Να μεταφέρει το κατάλληλο κλίμα σε όλο και περισσότερους.
Με μια ελπίδα, κάποια στιγμή, η ταλαντούχα τετράδα να διαβάσει αυτό το κείμενο (και με ένα όνειρο τρελό…), παραθέτω το ακόλουθο σαν ένα παράπονο για να τοποθετηθεί στα «κακά» αυτού του album. Το ‘Edge of the Earth’ είναι ένα βαρύ υλικό τόσο σε έμπνευση αλλά και σε λεπτά. Πολλά στοιχεία σε έναν δίσκο που άλλοι θα το λατρέψουν και πολλοί θα νιώσουν πως αυτό το ταβατούρι όντως κρατάει πολύ. 14 κομμάτια στο σύνολο, με 6 πεντάλεπτα, κάπου υπάρχει ένα εξάλεπτο και άλλο ένα εφτάλεπτο. Μήπως θα έπρεπε να κρατήσουν μερικά για κάποιον επόμενο δίσκο; Ο Βασικός λόγος είναι για να μένει και τίποτα στο μυαλό. Είναι εμφανέστατη η αγωνία του συγκροτήματος να συμπεριληφθούν όλο και πιο πολλά στοιχεία μέσα σε ένα δίσκο. Αυξημένη δημιουργική παραγωγικότητα θα μου πεις. Οκ...
Είναι η δεύτερη δουλειά για τους Βορειοευρωπαίους του Ηνωμένου Βασιλείου και δείχνουν αρκετά ικανοί να δεχτούν ένα χτύπημα παραδοχής, στην πλάτη από όλους τους παλαιότερους, από κάθε είδος, γιατί κάτι καλό έχει δημιουργηθεί εδώ. Σίγουρα μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους φέτος (τουλάχιστον μέχρι τώρα) αλλά και ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η σημερινή Αγγλία της σεβαστής, ειλικρινά, rock, electro pop, μιας καλοσκεπασμένης ανησυχίας του λαού για το μέλλον του, και ενός ανούσιου γάμου ενός διαδόχου με την διάσημη σύντροφο του.
Κείμενο: Θανάσης Καμπάνης
