Τέσσερεις ακτίνες. Αυτό σημαίνει το όνομα μιας μπάντας από την Μ. Βρετανία κι όχι από την Ελλάδα, όπως φαίνεται από τις δύο ελληνικές λέξεις. Η αλήθεια βέβαια είναι πως “tesseract” είναι ο μαθηματικός όρος για τον τετραδιάστατο κύβο, το γεωμετρικό σχήμα που προκύπτει από την ένωση ευθειών μεταξύ των γωνιών ενός κύβου με αυτές ενός άλλου. Γι’ αυτό και κάθε πλευρά φέρει άλλες τέσσερεις ακτίνες. Μπερδευτήκατε; Απλά ρίξτε μια ματιά στο εξώφυλλο της πρώτης ολοκληρωμένης δουλειάς των Βρετανών κι αφήστε τα μαθηματικά πίσω γιατί εδώ μόνο με μουσική έχουμε να κάνουμε.
Η μπάντα δεν παίζει math rock, όπως κάποιος θα φανταστεί πολύ λογικά βάσει ονόματος, αλλά περιδιαβαίνει στα χνάρια του progressive metal της σχολής των Dream Theater, διανθίζοντάς το με κάποια στοιχεία ακόμα, χαρακτηριστικά του prog γενικότερα.
Το “One” είναι μεν ένας τυπικός δίσκος αυτού του είδους, κάτι που από μόνο του δεν αρκεί πλέον, καθώς σήμερα όλα τρέχουν με τόσο μεγάλες ταχύτητες και η ίδια η τέχνη απαιτεί από τους εκπροσώπους της αξιόλογες προσπάθειες. Πρέπει να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ειδικά στο progressive που θέλει θεωρητικά, να πρωτοπορεί.
Η άποψη της πεντάδας των πολύ νέων ηλικιακά μελών της, είναι αρκετά ξεκάθαρη ως προς την πορεία που ήθελαν να χαράξουν και φαίνεται αρκετά μέσω των επιρροών τους, οι οποίες δεν είναι άλλες από τους προπάτορες Dream Theater, Fates Warning και Queensryche, με μια εμφανή προτίμηση στους δύο πρώτους, χωρίς όμως ιδιαίτερα πολύπλοκα μέρη και λιγότερη στους τρίτους. Όμως λόγω και του νεαρού της ηλικίας τους, δεν κρύβουν την αγάπη τους για τους μεγάλους πειραματιστές του metal, τους Meshuggah. Από τη μία ο όγκος των εγχόρδων που προσπαθεί να μοιάσει στον ήχο των οκτάχορδων κιθάρων των Σουηδών κι από την άλλη τα τόσα riff που κρατούν μέσα τους τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε τόσα χρόνια από τους ίδιους.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ακροατή αυτή η μίξη των διαφορετικών σχολών, αν και οι δύο θεωρούνται προοδευτικές. Από τη μία η καλλιτεχνική ομορφιά που προσπαθούν να εξωτερικεύσουν με τις μουσικές εκφράσεις, την κλασική prog αντιμετώπιση της τεχνικής κατάρτισης και μουσικότητας, όπως για παράδειγμα έκαναν οι Cynic στο “Traced In Air” μαζί με τα χαρακτηριστικά “σπουδαγμένα” φωνητικά κι από την άλλη τα βαρύγδουπα riff με τα οποία μπορεί κάλλιστα ο καθένας να κουνηθεί και η φωνή που αγριεύει ξαφνικά, ανάλογα με το θέμα των εγχόρδων. Riff τα οποία θυμίζουν τόσο πολύ Meshuggah που ένα από τα κύρια θέματα του concept κομματιού “Concealing Fate” που εμφανίζεται σε 3 – 4 μέρη και ειδικά στο instrumental “Part Five – Epiphany” μου θύμισε ένα συγκεκριμένο από το “Sol Niger Within”, προσωπικό άλμπουμ του κιθαρίστα των Σουηδών, Fredrik Thordendal, εξαιρετικά groovy και δυνατό, που ξανακοίταξα τη θήκη για να σιγουρευτώ.
Εν κατακλείδι το “One” είναι ένας δίσκος που συνδυάζει το κλασικό progressive με τα επιτυχημένα πειράματα γύρω του, groov-άρει με βαρύ ήχο και ουσιαστικά τιμά τις καταβολές του. Δεν αποτελεί την μεγάλη είδηση, ειδικά σε μια εποχή που η μουσική αυτή προοδεύει προς όλες τις κατευθύνσεις και τα υποείδη του, όμως είναι συνειδητοποιημένο, γεμάτο ιδέες και αφήνει μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον, ειδικά αν αναλογιστούμε την μικρή ηλικία των μελών του υπέρ-κύβου “TesseracT”.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
