Οι Cult of Youth για πολλούς είναι ένα ακόμα άγνωστο όνομα στη μουσική βιομηχανία. Αποτελούν το όχημα καλλιτεχνικής έκφρασης της πολυσχιδούς προσωπικότητας που ακούει στο όνομα Sean Ragon και το ομώνυμο τους άλμπουμ αποτελεί το δισκογραφικό τους ντεμπούτο και μια ακόμα επιτυχημένη επιλογή ονόματος για την Sacred Bones Records.Σε αυτό το άλμπουμ ο Ragon δουλεύει για πρώτη φορά με μια πλήρη μπάντα την οποία αποτελούν ο μπασίστας Micki Pellerano, ο drummer Glenn Maryanski και η βιολίστρια Christiana Key.To δέσιμο των τεσσάρων αυτών προσώπων γίνεται εμφανέστατο από τις πρώτες κιόλας νότες του "Cult of Youth" και το συνολικό αποτέλεσμα μοιάζει αν τους δικαιώνει.
Δεν χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να καταλάβεις πως αυτοί εδώ οι τύποι έχουν αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο στο να ακούν όλες τις εκφάνσεις της neo-folk μουσικής και πως έχουν για εικονίσματα τις κυκλοφορίες από συγκροτήματα όπως οι Death in June (με τους οποίους πολλοί τους παραλληλίζουν με μεγάλη επιτυχία),οι Current 93, Gnomoclast κα μεγάλοι εκπρόσωποι του είδους. Το σχεδόν στρατιωτικού ρυθμού drumming δένει αρμονικά με τους ήχους της ακουστικής κιθάρας ενώ η αιθέρια μελωδία του βιολιού συνδυασμένη με βαθιά και μελαγχολικά φωνητικά συνθέτουν ένα άριστο ηχητικό και αισθητικό αποτέλεσμα. Ας εξετάσουμε όμως ένα προς ένα τα τραγούδια αυτής της υπέροχης κυκλοφορίας.
Το εναρκτήριο "New West" λειτουργεί σαν την οδό προετοιμασίας γι αυτό που θα ακολουθήσει. Το μπάσο είναι δυνατό και το νιώθεις να χτυπά μέσα σου(μου προκάλεσε το ίδιο ακριβώς συναίσθημα με το μπάσο του "Hanging Garden" των Cure),ενώ ο γρήγορος κιθαριστικός ρυθμός μαζί με το βιολί που συνοδεύει ξυπνούν τις αισθήσεις. Στο "Dead Sea" που ακολουθεί οι επιρροές από Current 93 είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, ενώ ο καταιγιστικός του ρυθμός παραπέμπει σε παγανιστικές μουσικές καθιστώντας το ένα άκρως γοητευτικό τραγούδι. Τρίτο στη σειρά το "Monsters" ένα ακουστικό punk κομμάτι (αν και μοιάζει αρκετά αδόκιμη προσέγγιση) με απίστευτη μελωδία και με φωνητικά που παραπέμπουν αρκετά στην διαστροφή και την παράνοια των φωνητικών του μεγάλου Kirk Brandon (Theater of Hate). H συνέχεια δίνεται με το "Casting Thornes" μια εξαιρετική σκοτεινή μπαλάντα. Τα φωνητικά του Ragon πραγματικά σπαρακτικά και η μελωδία που τα συνοδεύει ικανή να στοιχειώσει τα όνειρα του κάθε ακροατή. Το "Through the Fear" θα μπορούσε άνετα να ντύσει κάποιο giallo movie! Ανάλαφρος ρυθμός και ταξιδιάρικη διάθεση σε ένα τραγούδι το οποίο χωρίς να είναι αδιάφορο δεν είναι και το πιο δυνατό αυτής της κυκλοφορίας.
Το δεύτερο μισό του άλμπουμ ξεκινά με το εκπληκτικό "Weary".Δεν έχω εντοπίσει τι είναι ακριβώς αυτό που με γοητεύει πιο πολύ σε αυτό το τραγούδι, αλλά σίγουρα ο υπέροχος ήχος του βιολιού που κυριαρχεί σε συνδυασμό με το πομπώδες drumming και την συναισθηματική έξαρση που σου προκαλούν τα φωνητικά δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που γίνεται ελκυστικό χωρίς καμιά απολύτως δυσκολία. Το "Pole Star" δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μου έλεγε κάποιος πως είναι προϊόν των Death in June. Χωρίς να αντιγράφει είναι ικανό να σου δημιουργήσει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που σου προκαλεί η μουσική των προαναφερόμενων. Συνεχίζοντας πέφτουμε πάνω στα δύο τραγούδια που ξεχώρισα προσωπικά περισσότερο από αυτό το άλμπουμ. Η αρχή γίνεται με το "Cold Black Earth". Oι Current 93 είναι όντως απλησίαστοι, αλλά αυτοί εδώ οι τύποι μπορούν επάξια να τους ανταγωνιστούν. Ένα τραγούδι πραγματικά ανατριχιαστικό, ένας πραγματικός pagan folk ύμνος που θα λατρέψει όποιος το ακούσει! Κάτι ανάλογο θα συμβεί βέβαια ακούγοντας και το "Lorelei". Με ερμηνεία απόλυτα θεατρική και με τον ήχο του βιολιού να έρχεται και να δημιουργεί ένα ηχητικό αποτέλεσμα που αγγίζει το Θείο, τα σχόλια περιττεύουν. Λίγο πριν τι κλείσιμο το "The Lamb" έρχεται και κατευνάζει κάπως το συναίσθημα. Με θρησκευτικές αναφορές (βέβαια Παγανισμός και Χριστιανική πίστη είναι έννοιες συγκρουόμενες, αλλά η θρησκευτικότητα είναι εμφανής) και με μια ανάλαφρη μελωδία σε προετοιμάζει κατάλληλα για το κλείσιμο. Ένα κλείσιμο που έρχεται με το "Lace Up Your Boots" και το οποίο σίγουρα δεν το περιμένει κανείς. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό up-tempo τραγούδι που κρύβει τόσο συναίσθημα και τέτοια σπαρακτικότητα που εκπλήσσει! Ένα τραγούδι που σε αφήνει με ένα αίσθημα ενθουσιασμού και απογοήτευσης γιατί δεν έχει συνέχεια!
Με μια γενική ματιά το ντεμπούτο των Cult of Youth είναι ένα υπέροχο άλμπουμ. Απλό, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες η μπάντα μας δίνει ένα δίσκο που αποτελεί ουσιαστικά μια συλλογή πραγματικά υποβλητικών ήχων που πιστεύω πως μόνο η συγκεκριμένη μπάντα θα μπορούσε να δημιουργήσει. Ήχοι που κρύβουν υστερία, που είναι μια πραγματική κατά μέτωπο επίθεση και ήχοι που νιώθεις να σε τυλίγουν και να σε στοιχειώνουν. Αν όλα αυτά δεν συνθέτουν ένα πραγματικά επιτυχημένο ντεμπούτο τότε ειλικρινά δεν μπορώ να βρω τι άλλο μπορεί να είναι!
Κείμενο : Γιώργος Παρδάλης
