Οι Wire όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταφέρει αυτό που λίγες μπάντες μπορούν να πετύχουν. Ή τους μισείς ή τους λατρεύεις φανατικά. Σε κάθε περίπτωση όμως αναγνωρίζεις την τεράστια προσφορά τους στη μουσική. Επίσης κατάφεραν με τα τρομερά τους κατορθώματα την διετία 1977-1979 (όπου και κυκλοφόρησαν τρία μνημειώδη για τον punk ήχο άλμπουμ) να μας κάνουν σχεδόν να αγνοήσουμε τις ατυχείς μουσικές στιγμές τους τα επόμενα χρόνια, όπου επιδόθηκαν σε διάφορους αμφιβόλου ποιότητας μουσικούς πειραματισμούς.
Mετά την πρώτη διάλυση τους το 1981 ήρθε η επανένωση τους το 1986 και η στροφή στο μουσικό ρεύμα της εποχής, που ήθελε τις μπάντες να έχουν έναν πιο pop προσανατολισμό στον ήχο τους. Το πείραμα δεν λειτούργησε και έτσι οδηγήθηκαν και πάλι στη διάλυση. Ευτυχώς επέστρεψαν στα πράγματα το 2000,με πιο indie μουσικό προσανατολισμό αυτή τη φορά και το Red Barked Tree είναι το άλμπουμ που θα περιμέναμε να ακούσουμε από μια μπάντα του βεληνεκούς τους.
Οι όμορφες μελωδίες ήταν πάντα το δυνατό τους χαρτί και αυτό αποδεικνύεται ακόμα μια φορά. Ο γνωστός κιθαριστικός τους ήχος γίνεται πιο μοντέρνος και σε συνδυασμό με την κρυστάλλινη παραγωγή μας δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ξεκίνημα με το Please Take και ήδη νιώθεις την μαγεία της μουσικής τους. Το μπάσο του Graham Lewis χτυπά στην καρδιά σου ενώ η φωνή του Colin Newman αισθαντική όσο ποτέ είναι η καλύτερη εισαγωγή σε αυτό που ακολουθεί. Το Now Was ελαφρώς πιο γρήγορο και αρκετά επηρεασμένο από τον μοντέρνο Βρετανικό ήχο, μας φέρνει έντονα στο μυαλό τις πιο πρόσφατες δουλειές και άλλων "παλιών" συγκροτημάτων όπως οι Fall και οι Mission of Burma. Συνέχεια με το Adapt. Κάθε καλό άλμπουμ οφείλει να έχει μια ποιοτική μπαλάντα και αυτό ακριβώς είναι το συγκεκριμένο τραγούδι. Πιασάρικη μελωδία και έντονο συναίσθημα είναι η συνταγή της επιτυχίας και φαίνεται πως πιάνει. Το Two Minutes ροκάρει για τα καλά και άνετα θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι δεν μοιάζει με κάτι από αυτά που μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει οι Wire. Το Clay μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από την δεκαετία του '80. Σκοτεινή μελωδία, σκοτεινή ερμηνεία και ήχος ικανός να σε στοιχειώσει σε μια από τις κορυφαίες ίσως στιγμές αυτής της κυκλοφορίας. Κάθε άλμπουμ δικαιούται μια μέτρια στιγμή και αυτή πιστεύω πως είναι το Bad Worn Thing. Όχι ότι είναι ένα κακό τραγούδι, απλά δεν έχει ούτε ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τους Wire και σε ξενίζει λιγάκι. Ευτυχώς το punk -ίζον Moreover που ακολουθεί επαναφέρει την τάξη και ηρεμεί τον ανήσυχο ακροατή. Με το A Flat Tent οι Wire του 1977-1979 ξαναζωντανεύουν στα μάτια μας. Ο ήχος και η παραγωγή βέβαια είναι πιο καλογυαλισμένα, αλλά το συναίσθημα μένει απαράλλακτο. Ακριβώς στο ίδιο δυναμικό μοτίβο και το Smash και τα χαμόγελα πλέον είναι αδύνατο να κρυφτούν. Όταν δε, φτάνουμε στο φινάλε τα Down to This και Red Barked Trees έρχονται να μας αποτελειώσουν. Πλημμυρισμένα από 80's αισθητική και με μελωδίες που δείχνουν πως ο παλιός είναι αλλιώς αποτελούν τον ιδανικό τρόπο για να κλείσει μια τέτοια κυκλοφορία.
Με μια γενική ματιά το Red Barked Tree είναι ότι πιο ιδανικό θα μπορούσαμε να έχουμε από αυτή την μπάντα αυτή τη στιγμή. Είναι ειλικρινά παράξενο να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ένα συγκεκριμένο τραγούδι που να είναι ανώτερο των άλλων. Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις μια μπάντα της "παλιάς φρουράς" να έχει ακόμα αυτή τη σπίθα και να συνθέτει εξαιρετικές μελωδίες. Το μοναδικό που με φοβίζει ίσως με αυτό το άλμπουμ είναι η διστακτικότητα του κόσμου απέναντι σε κυκλοφορίες συγκροτημάτων μετά από τις επανασυνδέσεις τους. Αυτοί που δεν έχουν τέτοιου είδους κολλήματα θα έχουν την τύχη να απολαύσουν μια πραγματικά υπέροχη δουλειά!
Οι όμορφες μελωδίες ήταν πάντα το δυνατό τους χαρτί και αυτό αποδεικνύεται ακόμα μια φορά. Ο γνωστός κιθαριστικός τους ήχος γίνεται πιο μοντέρνος και σε συνδυασμό με την κρυστάλλινη παραγωγή μας δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ξεκίνημα με το Please Take και ήδη νιώθεις την μαγεία της μουσικής τους. Το μπάσο του Graham Lewis χτυπά στην καρδιά σου ενώ η φωνή του Colin Newman αισθαντική όσο ποτέ είναι η καλύτερη εισαγωγή σε αυτό που ακολουθεί. Το Now Was ελαφρώς πιο γρήγορο και αρκετά επηρεασμένο από τον μοντέρνο Βρετανικό ήχο, μας φέρνει έντονα στο μυαλό τις πιο πρόσφατες δουλειές και άλλων "παλιών" συγκροτημάτων όπως οι Fall και οι Mission of Burma. Συνέχεια με το Adapt. Κάθε καλό άλμπουμ οφείλει να έχει μια ποιοτική μπαλάντα και αυτό ακριβώς είναι το συγκεκριμένο τραγούδι. Πιασάρικη μελωδία και έντονο συναίσθημα είναι η συνταγή της επιτυχίας και φαίνεται πως πιάνει. Το Two Minutes ροκάρει για τα καλά και άνετα θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι δεν μοιάζει με κάτι από αυτά που μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει οι Wire. Το Clay μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από την δεκαετία του '80. Σκοτεινή μελωδία, σκοτεινή ερμηνεία και ήχος ικανός να σε στοιχειώσει σε μια από τις κορυφαίες ίσως στιγμές αυτής της κυκλοφορίας. Κάθε άλμπουμ δικαιούται μια μέτρια στιγμή και αυτή πιστεύω πως είναι το Bad Worn Thing. Όχι ότι είναι ένα κακό τραγούδι, απλά δεν έχει ούτε ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τους Wire και σε ξενίζει λιγάκι. Ευτυχώς το punk -ίζον Moreover που ακολουθεί επαναφέρει την τάξη και ηρεμεί τον ανήσυχο ακροατή. Με το A Flat Tent οι Wire του 1977-1979 ξαναζωντανεύουν στα μάτια μας. Ο ήχος και η παραγωγή βέβαια είναι πιο καλογυαλισμένα, αλλά το συναίσθημα μένει απαράλλακτο. Ακριβώς στο ίδιο δυναμικό μοτίβο και το Smash και τα χαμόγελα πλέον είναι αδύνατο να κρυφτούν. Όταν δε, φτάνουμε στο φινάλε τα Down to This και Red Barked Trees έρχονται να μας αποτελειώσουν. Πλημμυρισμένα από 80's αισθητική και με μελωδίες που δείχνουν πως ο παλιός είναι αλλιώς αποτελούν τον ιδανικό τρόπο για να κλείσει μια τέτοια κυκλοφορία.
Με μια γενική ματιά το Red Barked Tree είναι ότι πιο ιδανικό θα μπορούσαμε να έχουμε από αυτή την μπάντα αυτή τη στιγμή. Είναι ειλικρινά παράξενο να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ένα συγκεκριμένο τραγούδι που να είναι ανώτερο των άλλων. Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις μια μπάντα της "παλιάς φρουράς" να έχει ακόμα αυτή τη σπίθα και να συνθέτει εξαιρετικές μελωδίες. Το μοναδικό που με φοβίζει ίσως με αυτό το άλμπουμ είναι η διστακτικότητα του κόσμου απέναντι σε κυκλοφορίες συγκροτημάτων μετά από τις επανασυνδέσεις τους. Αυτοί που δεν έχουν τέτοιου είδους κολλήματα θα έχουν την τύχη να απολαύσουν μια πραγματικά υπέροχη δουλειά!
Κείμενο : Γιώργος Παρδάλης
