H Marianne Faithfull, είναι μια γυναίκα που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο βίος της και τα μουσικά της δείγματα την έχουν κάνει να βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στη σφαίρα του μυθικού. Και όπως είναι φυσικό ένας μύθος δεν φεύγει τόσο εύκολα από το προσκήνιο. Έτσι η Faithfull επανήλθε σε αυτό με το 23ο κατά σειρά άλμπουμ της, ένα άλμπουμ το οποίο μπορεί να μην κάνει το τεράστιο Μπαμπ, αλλά το οποίο είναι ικανό να αποδείξει περίτρανα πως παρά το γεγονός ότι έχει περάσει τα 60 της παραμένει ένα καλλιτεχνικό πνεύμα ανήσυχο και άκρως δημιουργικό.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε εξολοκλήρου στην Νέα Ορλεάνη και σε αυτό συμμετείχε με πλειάδα από καταξιωμένους καλλιτέχνες και φίλους της Faithfull (Lou Reed,Wayne Kramer και Dr John) οι οποίοι είχαν ρόλο καθαρά υποστηρικτικό, δίνοντας απλά μια χείρα βοηθείας για να αναδείξει η φίλη τους το μεγαλείο της φωνής της. Ας περάσουμε όμως στο καθαρά μουσικό κομμάτι αυτής της κυκλοφορίας που είναι και αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο.
Το άλμπουμ ξεκινά με το The Stations,ένα τραγούδι που είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι του ακροατή. Οι Dulli και Lanegan δημιούργησαν ένα κομμάτι πραγματικά ανατριχιαστικό και η Faithfull με την μελαγχολική της χροιά του έδωσε απλά το χρώμα που του άρμοζε για να χαρακτηριστεί μεγαλειώδες. Το Why Did We Have to Part που ακολουθεί είναι ένα τραγούδι που ταιριάζει γάντι στο στυλ που μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια η Faithfull.Ατμοσφαιρικό, ακουστικό, με μια ερμηνεία που ξεχειλίζει από πάθος και συναίσθημα. Μια πραγματική κατάθεση ψυχής. Συνέχεια με το That's How Every Empire Falls,το οποίο έχει μια πιο bluesy χροιά, ενώ η απαλή φωνή της Faithfull έρχεται να συμπληρώσει ιδανικά τη μελωδία καθιστώντας το ένα εξαιρετικό τραγούδι. Αλλαγή ρυθμού σε πιο funk μονοπάτια με το No Reason και έχουμε μπροστά μας ένα τραγούδι ταξιδιάρικο.
Το Prussian Blue σηματοδοτεί μια στροφή σε πιο soft-rock ήχους με την μελωδία του να φέρνει στο μυαλό την ώριμη περίοδο των Velvet Underground.Ακολουθεί το Floyd-ικό Love Song,που αποδεικνύει πως μια πραγματικά όμορφη μελωδία μπορεί να αναδειχθεί μέσα από μία εξαιρετική ερμηνεία. Με το Gee Baby η Faithfull μοιάζει σα να τιμά τους μεγάλους Rolling Stones (άλλωστε η σχέση της μαζί τους ήταν πάντα πολυεπίπεδη). Το παιχνιδιάρικο πιάνο σε συνδυασμό με τα blues riffs συνθέτουν ένα τρομερό μουσικό σκηνικό. Με το Goin' Back νιώθεις το πάθος να ξεχειλίζει από παντού. Η ερμηνεία της Faithfull είναι τόσο προσωπική και τόσο σπαρακτική που σε κάνει να νομίζεις ότι ο κάθε στίχος που τραγουδά αποτελεί προσωπικό βίωμα. Εξίσου προσωπικό και βιωματικό και το Past, Present and Future,με την Faithfull να κάνει ουσιαστικά μια αναδρομή στη ζωή της με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Το μελαγχολικό συναίσθημα των δύο προηγούμενων τραγουδιών σπάει κάπως με το εκπληκτικό Horses and High Heels,ένα τραγούδι που είναι και πάλι χαρακτηριστικό της Faithfull και που σίγουρα αποτελεί ένα από τα highlights του άλμπουμ. Στο Back in Baby's Arms αυτό που κυριαρχεί είναι η δύναμη της φωνής της Faithfull,λίγο πριν το Eternity το οποίο με την folk-rock μελωδία του σε συνεπαίρνει στο μέγιστο. Το άλμπουμ κλείνει με το The Old House ένα τραγούδι που αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο. Αργό σε ρυθμό, με γλυκιά μελωδία σε ταξιδεύει και σε οδηγεί σιγά-σιγά στο τέρμα.
Κακά τα ψέματα, ένα άλμπουμ της Marianne Faithfull δεν μπορεί να κριθεί από μία και μόνο ακρόαση. Το εκπληκτικό με αυτή τη δουλειά είναι ότι κάθε φορά που την ακούς νιώθεις διαφορετικά, αλλά πάντοτε το συναίσθημα και η αύρα του παραμένουν θετικά και ευχάριστα. Το ατίθασο κορίτσι μπορεί πλέον να μην υπάρχει, αλλά έχει δώσει τη θέση του σε μια καλλιτέχνη υψηλής κλάσης που μετά από 47 χρόνια καριέρας και 23 άλμπουμ παραμένει το ίδιο ενδιαφέρουσα για τους ακροατές της. Ναι το Horses and High Heels είναι μια πολύ καλή δουλειά, ειλικρινής και χαμηλών τόνων και είναι βέβαιο ότι θα ικανοποιήσει και τους ακροατές που δεν ανήκουν στο φανατικό κοινό της Faithfull.
Κείμενο : Γιώργος Παρδάλης
