Τελικά η Ελλάδα έχει ταλέντο ; Περίσσιο θα έλεγα. Απλά κάπου εδώ βρίσκεται, περιμένοντας την ευκαιρία να αξιοποιηθεί κατάλληλα. Δυστυχώς όμως, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα συγκροτημάτων που ακούγονται στα αυτιά μας πολλά υποσχόμενα , αλλά στο τέλος κάτι συμβαίνει και μένουν πίσω στο χρόνο ως άλλη μια χαμένη ευκαιρία ανάδειξης της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι που αρνούνται να το βάλουν κάτω.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και οι Verbal Delirium με τους οποίους θα ασχοληθούμε. Εδώ μας παρουσιάζουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά που τιτλοφορείται ‘’So Close & Yet So Far Away’’ και αποτελείται από 10 κομμάτια.
Ξεκινώντας με το εισαγωγικό ‘’Ervelet’’ , ένα ορχηστικό κομμάτι παιγμένο με πιάνο, μπορεί κανείς να αρχίσει να μπαίνει στο κλίμα του δίσκου για τα καλά. Ακολουθεί το ‘’So Close Yet So Far Away’’ να συμπληρώσει αυτή την εισαγωγή και να δείξει με το καλημέρα το τι εστί Verbal Delirium. Το Dancing Generation στη συνέχεια , αποτελεί σίγουρα ένα από τα φιλόδοξα χιτάκια του δίσκου. Το οκτάλεπτο Lullaby δείχνει πως πρόκειται για μια μπαλάντα που τείνει να σε νανουρίσει , αλλά στα μισά το κομμάτι εξελίσσεται σε ένα ταξίδι που οδηγεί στο όνειρο. Το ‘’They’’: Μια πιάνο μπαλάντα με τη συνοδεία ενός τσέλου >που οδηγεί στο επόμενο <<χιτάκι>> του δίσκου, το ‘’Erased’. Αυτό είναι ένα mid tempo κομμάτι επηρεασμένο από τους ήχους των Pink Floyd. Στο έβδομο κομμάτι του δίσκου το ‘’Time’’, αναλαμβάνει να μας ανεβάσει την διάθεση λίγο πριν την τελική ευθεία .
Στο τελευταίο σκέλος της δουλειάς αυτής συναντάμε τα ‘’The Scene Remains’’ , το ‘’Ο.Κ.’’ που αποτελεί το πιο hard & heavy κομμάτι του δίσκου αγγίζοντας και το metal ενώ ο επίλογος έρχεται με το ‘’Reprise’’. Αυτό είναι ένα κομμάτι παραλλαγή του ‘’Ervelet’’, αποτελούμενο μονάχα από πιάνο και φωνή που κλείνει το ‘’So Close & Yet So Far Away’’ το ίδιο αρμονικά με τον τρόπο που το άνοιξε.
Σε αυτή την δουλειά, έχουμε να κάνουμε με κομμάτια στη γραμμή σπουδαίων progressive rock σχημάτων όπως είναι για παράδειγμα οι Porcupine Tree, οι Dream Theater, οι Muse (ειδικά στις δύο τελευταίες τους δουλειές) , οι Pink Floyd, καταφέρνοντας μάλιστα να αποφύγουν ξεκάθαρες μιμήσεις. Ακόμα και η αγγλική προφορά του Jargon , είναι πολύ καθαρή και αυτό είναι ένα μεγάλο συν, πάνω σε ένα θέμα που πάντοτε αποτελούσε ένα πρόβλημα για τις ελληνικές μπάντες. Όπως προανέφερα, ταλέντο η Ελλάδα έχει αρκετό. Το μόνο που μένει να γίνει είναι να αναδειχθεί. Και επειδή αυτό για την ώρα δύσκολα φαίνεται να γίνεται εδώ, έτσι και οι Verbal Delirium διέθεσαν αυτή τη δουλειά τους μέσω της γαλλικής Musea. Μην ξεχνάτε, πως η Γαλλία είναι μια χώρα όπου, οι δικοί μας, προπάτορες του Progressive Rock και πηγή έμπνευσης για πολλούς μεταγενέστερους, Aphrodite’s Child απολάμβαναν ιδιαίτερης εκτίμησης. Μακάρι να αποδειχθεί γουρλίδικη και για τους Verbal Delirium.
Κείμενο : Πέτρος Μελίδης
