Οι Crystal Viper είναι από τα group που συμβάλουν ουσιαστικά στην αναγέννηση του κλασικού Heavy Metal, ενός είδους που ποτέ δεν έσβησε χάρις στα καθοριστικά φιλιά της ζωής που δέχεται από μπάντες σαν τους Πολωνούς. Προερχόμενοι από μια χώρα που δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στο είδος και μετρώντας σχεδόν 8 χρόνια ύπαρξης, οι Crystal Viper κατάφεραν μέχρι τώρα να κυκλοφορήσουν 2 δίσκους (“The Curse Of Crystal Viper”-2007 & “Metal Nation”-2009), 2 best of (“The Last Axeman”-2008, στο οποίο συναντάμε και διασκευές σε Virgin Steele, Manilla Road και Wasp, & “Sleeping Swords”-2009), 1 live album (“Defenders Of The Magic Circle: Live In Germany”-2010) καθώς και κάποια demo, με το 3ο full length “Legends” να είναι το πιο πρόσφατο επίτευγμα τους.Οι επιρροές που έχουν οι Πολωνοί ήταν ξεκάθαρες από τα αρχικά τους βήματα. Warlock, Zed Yago, Manilla Road, Stormwitch, Running Wild, Velvet Viper με ολίγον τι από N.W.O.B.H.M. και true metal. Πίσω από το μικρόφωνο η Marta “Leather Wych” Gabriel ηγείται της μπάντας με τη μοναδική φωνή της, έχοντας το μέταλλο της Doro Pesch (Warlock, Doro) και τον τσαμπουκά της Jutta Weinhold (Zed Yago,Velvet Viper) και με τις επιδόσεις της αποδεικνύει πως διαθέτει περισσότερα κότσια και δύναμη από πολλούς άντρες συναδέλφους της.
Κάποιοι ίσως να πουν πως οι Vipers απώλεσαν την βαρβαρότητα, την επιθετικότητα και την ωμή δύναμη που είχαν στα 2 πρώτα albums. Άλλοι μπορεί να υποστηρίξουν πως απλά εξελίσσουν τον ήχο τους. Καμιά πλευρά δεν θα έχει άδικο. Εγώ θα προσθέσω πως το μουσικό ύφος του “Legends” ηχεί πιο πειρατικό με τη δύναμη των Running Wild και τη λυρική πλευρά των Stormwitch να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Εισαγωγή με το πειρατικό “The Ghost Ship” και το επικό “Blood Of The Heroes” και διαπιστώνουμε πως η μπάντα συνεχίζει να γράφει μεγάλα riff και κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό κερδίζοντας με μιας τους οπαδούς των προαναφερθέντων σχημάτων (και όχι μόνο). Το εκπληκτικό “Greed Is Blind” μου φέρνει (ξανά) στο μυαλό το απίστευτο ομώνυμο ντεμπούτο των Falconer (δισκάρα), με το μπάσο να οδηγεί πατώντας σε ένα ακόμα μαγικό riff, με ένα ονειρικό refren να ακολουθεί και μια Gabriel να δίνει ρέστα κυρίως στα δεύτερα φωνητικά (που είναι και ένα δύσκολο μέρος για όσους ξέρουν).
Το “Sydonia Bork” ξυπνά μνήμες τύπου “Her Crimson Tears” (βλ. “Metal Nation”), χωρίς όμως να το φτάνει. Απαλό κομμάτι (προσωπικά μου θύμισε λίγο το Forever των Stratovarius), με πλήκτρα και κιθάρα να συνοδεύουν τη Marta. Ακολουθεί ένας νέος ύμνος από τους Πολωνούς, “Goddess Of Death” και τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους για τα καλά, με riff, refren και σόλο να μας γυρνούν στην εποχή που χαζεύαμε εξώφυλλα, μυρίζαμε βινύλια και προσκυνούσαμε μπαντάρες σαν τους Stormwitch. Συνέχεια με το επιθετικό και Accept-ικό “Night Of The Sin”,με εισαγωγή που θυμίζει αρκετά το “Night Prowel” (του 1ου δίσκου). Αργόσυρτο και ατμοσφαιρικό, το “Secret Of The Black Water” μας φέρνει στο μυαλό τους Zed Yago. Ο δίσκος κλείνει δυναμικά αλλά και πειρατικά (όπως άρχισε) με τα πολύ καλά “Man Of Stone” & ”Black Leviathan” τα οποία κινούνται σχεδόν στα ίδια επίπεδα με τις υπόλοιπες συνθέσεις. Σαν κερασάκι στη βαρυμεταλλική αυτή τούρτα οι Crystal Viper γράφουν τον επίλογο του “Legends” με μια πολύ καλή διασκευή στο “TV War” των θεών Accept.
Πρόκειται λοιπόν για ένα πολύ αξιόλογο δίσκο με αρκετά μεγαλειώδη κομμάτια που αν και διαφοροποιείται ηχητικά από το πρόσφατο παρελθόν τους δεν νομίζω να απογοητεύσει τους πιστούς της μπάντας αλλά και όσους του δώσουν μια ευκαιρία.
Κλείνοντας να προσθέσω πως είναι λογικό να μας έρχονται κάποιες παλαιότερες μπάντες στο μυαλό με την ακρόαση νεώτερων. Αυτό δε σημαίνει πως η μπάντα είναι απρόσωπη και χωρίς ταυτότητα και απλά αντιγράφει τους παλιούς. Η αναγνώριση και η παραδοχή από τη γελοιοποίηση και το χλευασμό ορισμένες φορές βρίσκεται να ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Οι Crystal Viper ευτυχώς συνεχίζουν στο μονοπάτι της αναγνώρισης και της παραδοχής, αν και είναι από τα σχήματα που απευθύνονται σε λίγους, καλούς και πιστούς.
Κείμενο : Αντώνης Κοντογιάννης
