Γιατί άραγε οι μπάντες εκδίδουν EP; Μια λογική εξήγηση είναι επειδή δεν διαθέτουν το κεφάλαιο να ηχογραφήσουν κάτι ολοκληρωμένο, όπως έχουν κάνει πολλές (σχεδόν όλες) στην αρχή της καριέρας τους. Άλλοι μπορεί να έχουν κάποια τραγούδια στην άκρη που δεν ταίριαξαν ποτέ με κάποιο album τους και να αποφάσισαν να τα κυκλοφορήσουν ξεχωριστά. Η αλήθεια είναι πως ο πολύς κόσμος τα θεωρεί β’ διαλογής κυκλοφορίες και δεν ασχολείται ιδιαίτερα μαζί τους.
Ελάχιστα είναι τα συγκροτήματα που εμπιστεύονται το ένστικτό τους (ή τους μάνατζερ) και καταφέρνουν κάτι καλό μέσα στα στενά χρονικά πλαίσια ενός μικρού δίσκου. Ένα από αυτά είναι οι Madder Mortem.
Πριν λίγο καιρό είχαν δώσει το πολύ καλό “Eight Ways” από το οποίο προέρχεται το ΕΡ τους “Where Dream and Day Collide”. Το ομώνυμο τραγούδι συμπεριλαμβάνεται αυτούσιο και στα δύο, ενώ τα υπόλοιπα μάλλον ήταν πολύ διαφορετικά για να τα εντάξουν στο πρώτο.
Οι Νορβηγοί (ναι, κι αυτοί Σκανδιναβοί) είχαν πάντα μια προσωπική προσέγγιση στη μουσική τους. Εκτός από το “τιμώμενο” κομμάτι υπάρχουν άλλα τρία που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε κάποια άλλη δουλειά τους. “Jitterheart”, “The Purest Strain” και “Quietude”. Το πρώτο διακατέχεται από μια σαφέστατη swing διάθεση, η οποία σε συνδυασμό με την τεχνική νοοτροπία τους δίνουν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί swing progressive metal (!). Σε ίδιο ύφος και το δεύτερο, με αρκετές εναλλαγές σε απλά σχετικά riff αλλά πολύ έξυπνα δεμένα μεταξύ τους. Υπάρχουν φυσικά και τα ανάλογα περίεργα θέματα, για περισσότερο prog εκφράσεις. Ήρεμα jazz σημεία παραδίδουν τη σκυτάλη σε αντίστοιχα σκληρά, με ογκώδη και μπάσο ήχο στις κιθάρες, για metal ισοπεδώσεις. Η Agnete Kirkevaag συμπληρώνει το παράδοξο του συνόλου, διαθέτοντας καταπληκτική φωνή, χωρίς να καταφεύγει σε εντυπωσιασμούς με άριες, αλλά με άποψη που δείχνει πάθος γι’ αυτό που κάνει, δίχως να θέλει να ξεχωρίσει.
Το “Quietude” είναι μια ακουστική μπαλάντα για φωνή και κιθάρα, ενώ εμφανίζονται λίγα κρουστά και πλήκτρα ως ηχητικό φόντο στην αισθησιακή εκτέλεση της Agnete.
Το ομώνυμο διαθέτει τον χαρακτήρα των δύο προηγουμένων, χωρίς swing διαθέσεις, αλλά με ένα έντονο jazz συναίσθημα, παράλληλα με τα ενίοτε τραχιά του θέματα.
Μαζί με τα τραγούδια οι MD δίνουν μια οπτικοποιημένη εκδοχή του “Where Dream and Day Collide”, σε ένα ιδιαίτερα όμορφο και καλλιτεχνικό μικρού μήκους animated φιλμ. Μια αινιγματική μηχανή σε ένα αλλόκοτο περιβάλλον, την οποία χειρίζεται ένας, συνδεδεμένος σε αυτήν, άνθρωπος, χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια και μια κοπέλα που αναρωτιέται και βρίσκει ένα πέρασμα προς τον παράξενο άντρα, πυροδοτώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση.
Όλα αυτά τα στοιχεία κάνουν το συγκεκριμένο EP μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση, ίσως υπερβολική για να είχε συμπεριληφθεί στο “Eight Ways”. Αν όμως αυτή είναι η νέα κατεύθυνση των Νορβηγών τότε τα πράγματα θα οδεύσουν ακόμα καλύτερα γι’ αυτούς.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
