Οι τελευταίοι με την μέχρι τώρα πορεία τους έχουν αποδείξει πως άνετα μπορούν να συγκαταλεχθούν στην λίστα με τις μεγαλύτερες ανερχόμενες μπάντες, αν και βρίσκονται καιρό στο προσκήνιο. Το ντεμπούτο τους, “The Galilean Satellites” κυκλοφόρησε την ίδια περίοδο με το “Panopticon” των Isis, όμως δεν έτυχε ίδιας αποδοχής από τον τύπο, ίσως λόγω του πιο σκληρού ύφους του, παρόλο που ουσιαστικά πρόκειται για ένα progressive post αριστούργημα. Τα επόμενα εγχειρήματά τους κινήθηκαν στα ίδια μονοπάτια, εδραιώνοντας τους στην συγκεκριμένη σκηνή. Ο συνδυασμός του συναισθήματος με τις απαραίτητες εξάρσεις και με την απαράμιλλη τεχνική, ιδιαίτερα του drummer και του μπασίστα οι οποίοι έδιναν ένα progressive έως και fusion στυλ, είχαν δώσει ένα αποτέλεσμα πρωτοποριακό, σαν είδος και σύνθεση.
Σήμερα, εν έτη 2010, κυκλοφορούν το “A Determinism Of Morality”, χαροποιώντας τους οπαδούς που ακόμα πενθούν για την διάλυση των Isis. Metal για αστροναύτες αποκαλούν οι ίδιοι την μουσική τους και ίσως να έχουν κάνει την πιο εύστοχη περιγραφή. Το post διακατέχεται γενικά από μια ταξιδιάρικη νοοτροπία και ένα ταξίδι στα πέρατα του σύμπαντος φαντάζει ως απόλυτη εμπειρία γι’ αυτούς.
Ο τελευταίος τους δίσκος λοιπόν απαρτίζεται από όλα εκείνα τα στοιχεία που ξέρουν και αγάπησαν οι οπαδοί τους. Μίνιμαλ κιθάρες, με riffs απίστευτης έντασης στις σκληρές στιγμές με στομφώδεις και πάντα post συνθέσεις που προκαλούν εκείνο το γνώριμο ρίγος όταν αντικρίζουμε κάτι το μεγαλειώδες κι ανώτερο. Όπως αυτό του αγνώστου κόσμου που γνωρίζει για πρώτη φορά ο αστροναύτης. Η παραγωγή συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτό, καθώς το είδος του ήχου απαιτεί πολλές διαφοροποιήσεις μέσα στα τραγούδια. Στις πιο καθαρές εκφάνσεις τους, όπου οι τόνοι πέφτουν, γίνονται ευδιάκριτες κάποιες ομοιότητες με μπάντες όπως οι Planes Mistaken For Stars με μελωδίες ικανές για συγκίνηση, οι οποίες όμως περιμένουν την κορύφωση του επόμενου παραμορφωμένου θέματος. Από την άλλη μεριά, το ρυθμικό σκέλος για ακόμη μια φορά κάνει καταπληκτική δουλειά. Ο B.J. McMurtrie θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στις μεγάλες ελπίδες του drumming, με κατεύθυνση τον σκληρό ήχο. Ποτέ φλύαρος, για να χρησιμοποιεί μεγάλα και ταχύτατα breaks, ή για να εντυπωσιάζει με χαοτικούς ρυθμούς και solo, αλλά μεστός στις εκφράσεις του και με μια μουσικότητα που ταιριάζει απόλυτα με το εκάστοτε ύφος της στιγμής. Πάντα έξυπνα πολύπλοκος, είτε το παίξιμό του είναι απλά post, είτε hardcore, ή ακόμη και progressive (ή απλά προοδευτικό) διαθέτει χαρακτήρα μεγάλου drummer. Άξιο αναφοράς το πόσο καθαρά ακούγονται όλα τα χτυπήματα στα τύμπανα και τα πιατίνια. Στις ίδιες γραμμές κινείται και το μπάσο που ενίοτε παίζει τον κλασικό, ελαφρώς αφανή αλλά σημαντικό, ρόλο του, ενώ σε άλλες στιγμές παίρνει τα ηνία των κομματιών και τα οδηγεί έχοντας σαν support τα υπόλοιπα όργανα. Διάχυτη η ambient αισθητική, όπως στο “Blue Day For Croatoa” όπου το μπάσο δίνει το κυρίως θέμα, οι κιθάρες γεμίζουν τον χώρο με διάσπαρτες μελωδίες και τα τύμπανα, ελαφρώς παραμορφωμένα, προσφέρουν μία παράξενα εξωτική ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά είναι το μόνο σταθερό hardcore στοιχείο του δίσκου, με την απαραίτητη απεγνωσμένη οργή τους, αν και πλέον υπάρχουν κάποια ήρεμα τα οποία ο τραγουδιστής χειρίζεται και εντάσσει αρκετά πετυχημένα.
Συνήθως μια συνεργασία σε ένα καλλιτεχνικό κομμάτι μπορεί να επιφέρει ένα ολόκληρο κίνημα. Ακόμη κι ένα κοινό live είναι ικανό να δώσει ερεθίσματα για κάτι το καινούριο. Οι Mastodon έχουν συνεργαστεί με τους Neurosis, τους οποίους θεωρούν μεγάλη έμπνευσή τους. Οι Tool με τους Isis σε αρκετά τραγούδια και artworks, αλλά και σε περιοδείες, όπως και με τους Mastodon. Οι Rosetta έχουν δουλέψει με τον Aaron Turner, ιθύνοντα νου των Isis, έστω κι αν ήταν μόνο για κάποιο layout τους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη μουσική και στην τέχνη γενικότερα. Όλο αυτό το συνονθύλευμα ιδεών είναι που δημιουργεί αυτό που οραματίζονται ακροατές και συνθέτες. Ιδέες που πρέπει να μοιράζονται για να εμπλουτίζονται και να εξελίσσονται. Αυτό το album είναι ένα αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
