Το rock ήταν πάντα η μουσική των περιθωριακών που υπερήφανα παραδεχόντουσαν τις όποιες ιδιαιτερότητές τους. Ο καθένας μέσα από αυτήν έβγαζε τον πόνο του, τις ανησυχίες για το μέλλον και την πολιτική κι αυτό φαινόταν μέσα από τον ήχο του. Για άλλους τα προσωπικά ζητήματα ήταν αυτά που τους τροφοδοτούσαν με ιδέες. Ναρκωτικά, ανεκπλήρωτοι έρωτες, τραγικοί χαμοί και ατυχίες. Κοινό στοιχείο η αυθεντικότητα και η τόλμη (ίσως και άγνοια κινδύνου) με την οποία αντιμετώπιζαν τα πράγματα.
Έτσι κι ένα συγκρότημα από την Αμερική, οι Kylesaτροφοδοτούμενοι από προσωπικές εμπειρίες, την απώλεια του πρώτου τους μπασίστα από επιληπτικό επεισόδιο, αλλά και από εσωτερικές αναζητήσεις (άρα αυτογνωσία) και νοσταλγία για την παλιά rock σκηνή, δημιουργούν τον 5ο τους δίσκο, παίρνοντας μια ελαφριά στροφή και βαδίζουν σε πιο αυθεντικά rock μονοπάτια, φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο έναν ήχο που είχε ξεχαστεί από μπάντες αυτού του είδους. “Spiral Shadow” ο τίτλος του, ο οποίος σε συνδυασμό με το πανέμορφο εξώφυλλο, προδιαθέτει για μια ψυχεδελική rockπανδαισία. Η οποία εν μέρει έρχεται, όμως δεν χαρακτηρίζει όλο το album.
Όποιος έχει εξοικειωθεί με τους Αμερικανούς θα προσέξει αμέσως τις διαφορές με τις 4 προηγούμενες δουλειές τους. Η έντονα βρώμικη χροιά των μελωδίων στις κιθάρες έχει καθαρίσει τόσο που πλέον δεν μπορούν να χαρακτηριστούν sludge. Υπάρχουν φυσικά όλα τα παλιά στοιχεία που αγάπησε το κοινό αλλά χρησιμοποιημένα με μικρότερη συχνότητα, κάτι που ίσως να ξενίσει στους πιο σκληροπυρηνικούς οι οποίοι περίμεναν υψηλούς τόνους σε φωνητικά και riffs. Δεν είναι σωστό όμως να χαρακτηρίζεται ένας δίσκος βάσει προκατόχων και προσδοκιών.
Το “Spiral Shadow” διαθέτει όλα όσα πρέπει να έχει ένας rock δίσκος που κρατάει μια παράδοση στο χρώμα του αλλά παράλληλα είναι βαρύς και σύγχρονος. Όλα τα κομμάτια κατακλύζονται από μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει στην δεκαετία του ’70 με τον ήχο των κιθάρων να έχει την βρωμιά και την βαβούρα ενός παλιού ενισχυτή. Τα riff τους μπορεί να θυμίζουν την sludge σκηνή, σε μια πιο καθαρή εκδοχή της, όμως τα solo διαθέτουν το πάθος και την άποψη εκείνης της χρυσής δεκαετίας, σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέται κανείς αν τα ξεπατίκωσαν από κάποιο άγνωστο συγκρότημα αυτής της εποχής. Τα φωνητικά της Laura Pleasants φέρνουν στο νου punk του ’80 και ’90 ενώ όταν ρίχνει τους τόνους θυμίζει πιο alternative καταστάσεις, όπως και αυτά του Phil Cope αν κι ο τελευταίος αγριεύει λίγο τα πράγματα, έτσι για να μην ξεχνάμε και τις καταβολές τους. Η ιδιαιτερότητα των δύο drummer δίνει έναν απίστευτο συναυλιακό στόμφο στα τύμπανα που μπορεί να προκαλέσει ρίγος και να ξεσηκώσει. Αυτό φυσικά γίνεται επειδή και οι δύο αυτοί μουσικοί παίζουν ακριβώς τα ίδια θέματα, κάτι που φαντάζει υπερβολικό για να δικαιολογεί την παρουσία τους. Ευφάνταστα γυρίσματα και ρυθμοί ταιριαστοί στην κάθε περίπτωση δίνουν «πόντους» στο rhythm section. Μεγάλο ενδιαφέρον θα είχε αν κάπου κάπου έπαιζαν διαφορετικά πράγματα ή αν έκαναν κάποιο drum duel, για να έδιναν κι έναν πιο progressive τόνο.
Οι Kylesa με τον 5ο τους δίσκο κάνουν ένα μεγάλο και τολμηρό βήμα που τους βγαίνει σε καλό. Η τάση προς έναν πιο κλασικό ήχο, τα φωνητικά που έχουν ηρεμήσει κατά πολύ, σε συνδυασμό με το μουσικό background τους δίνουν ένα αποτέλεσμα που θα αγαπηθεί από πολλούς. Η αίσθηση που αφήνει στο τέλος του είναι πως οι Αμερικανοί θέλουν και φαίνεται να μπορούν να το παίξουν underground ήρωες του rock. Αυτό αναπαράγουν μέσα από την μουσική τους και δείχνουν να μην νοιάζονται για σίγουρες κοινοτυπίες που θα αποδώσουν. Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι αυτή η μουσική. Να έχεις τα κότσια να κάνεις του κεφαλιού σου άσχετα αν αυτό είναι περιθωριακό ή λαμπερό, αρκεί να νομίζεις πως είναι το σωστό για τον εαυτό σου.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης
