“Στην αυγή του ήχου”. Ή αλλιώς ο ανατέλλων ήχος ενός φιλοσοφημένου μυαλού. Ενδιαφέρον και ευρηματικό το όνομα μιας μπάντας από την Ιταλία, η οποία κινείται στους γνώριμους, πλέον, δρόμους του post. Ένα είδος που εδώ και 8 – 9 χρόνια προοδεύει με αλματώδη ρυθμό ως προς την ποσότητα των εκπροσώπων του. Η ποιότητα ήταν από γεννησιμιού του υψηλή, όπως έδειξαν για παράδειγμα οι Godspeed You! Black Emperor στην rock εκδοχή του και οι Isis στην αντίστοιχη metal. Η συνέχεια έχει αποδειχθεί αντάξια των προσδοκιών όλων των μουσικόφιλων και προσφέρει ανελλιπώς καταπληκτικά έργα και οι γείτονες, προερχόμενοι από την Ραβέννα, αποτελούν μέρος αυτής της νέας δημιουργικής γενιάς.
Το ντεμπούτο τους, “Red Square: We Come In Waves” μπορεί να μην ξεχώρισε μέσα από την μαζική προσέλευση των συγκεκριμένων συγκροτημάτων, αλλά αν μη τι άλλο προϊδέασε το ακροατήριο για τις επόμενες κινήσεις τους. Αξιόλογη προσπάθεια μεν, χλιαρή και κοινότυπη σύνθεση δε. Φανέρωσε όμως ταλέντο και άποψη που έδειχναν νοοτροπία σοβαρού σχήματος, που ξέρει τι θέλει και οι υποσχέσεις που έδωσαν για τον απόγονό του, πολλές.
Και το όνομα αυτού “Shifting”. Ένας δίσκος που πρέπει να τύχει μεγάλης ακρόασης και αναγνώρισης από όλους όσους πιστεύουν πως η μουσική δεν έχει σύνορα, καλούπια και ταμπέλες για να προσελκύουν πελάτες. Φυσικά για να έχει νόημα το παρόν κείμενο θα πρέπει να γίνει μια κατηγοριοποίηση, αλλά μόνο για περιγραφικούς λόγους κι όχι ετικετοποίηση ή χειρότερα, τυποποίησή τους.
Το εναρκτήριο τραγούδι με τον ιδιόρρυθμο τίτλο “Mudra: In Acceptance and Regret” σηματοδοτεί ίσως την γενικότερη άποψη γύρω από το παίξιμό τους. Ψυχεδελική εισαγωγή την οποία ακολουθούν progressive μελωδίες και καταιγιστικά post riff, σε μια εκτόνωση που θυμίζει όλους τους γνωστούς του είδους και με την φωνή του Luca De Stefano να παραπέμπει έντονα σε αυτή του Linus Jägerskog των Burst. Οι ομοιότητες με τους τελευταίους γίνονται εμφανείς ανά τα κομμάτια σε ό,τι αφορά την προσέγγιση ως προς το post τμήμα και όχι ως προς το progressive τους, στο οποίο οι Σουηδοί γίνονται χειμαρρώδεις και πολύπλοκοι. Οι Ιταλοί είναι σίγουρα προοδευτικοί, αφού η μονοτονία είναι άγνωστη έννοια γι’ αυτούς και η ποικιλία στα στιλ και τα διαφορετικά ιδιώματα πρωταρχικός στόχος τους. Κι ενώ οι κλασικές φόρμες αναπαράγονται και αναπτύσσονται, ξαφνικά σταματούν και δίνουν τη θέση τους σε αντίστοιχες γαλήνιες όπως αυτές των God is an Astronaut ή των This Will Destroy You. Η τρομπέτα που μπορεί να εμφανιστεί εκεί δίνει μια soul jazz νότα ταιριαστή για στιγμές περισυλλογής μετά αλκοόλ. Οι μίξεις που τολμούν, κάνουν το όλο εγχείρημα κάπως εξεζητημένο για όσους δεν έχουν εξοικειωθεί με ήχους αντιφατικούς μεταξύ τους και ίσως να κουράσει. Οι κιθάρες κινούνται σε απλά θέματα, όπως άλλωστε απαιτεί το post, με περισσό συναίσθημα και αντάξιες της ιστορίας αυτής της μουσικής σκηνής που δύσκολα μετρά κακές μπάντες. Ο όγκος και ο στόμφος των σκληρών συνθέσεων κονταροχτυπιέται με τις ταξιδιάρικες και τόσο μελωδικές, για το ποιες θα επικρατήσουν ως επίγευση του δίσκου. Το ρυθμικό μέρος δίνει τον διαφορετικό και παράλληλα progressive τόνο με τύμπανα και μπάσο εξαιρετικής μουσικότητας, ανάλογα με το κάθε σημείο. Δεν καταφεύγουν σε τεχνικούς εντυπωσιασμούς, ωστόσο παίζουν δυνατά και πολύπλοκα ανά διαστήματα, με σωστούς τονισμούς και συμβάλλουν πολύ στο ύφος. Δείγμα της ιδιαίτερης φύσης τους αποτελεί το “Drifting Lights”, ένα instrumental κομμάτι με όργανα όπως μπουζούκι και ινδική τάμπλα, το οποίο παραδίδει μια ψυχεδέλεια που μοιάζει με soundtrack φώτων που κινούνται ακανόνιστα αλλά ρευστά. Μεγάλο ρόλο παίζουν τα εξαιρετικά φωνητικά τα οποία χωρίζονται σε ίσα μέρη άγριων, αρκετά hardcore και σε ιδιαίτερα καθαρά στα οποία ο De Stefano δίνει εκπληκτικές ερμηνείες πάνω σε ώριμους προσωπικούς στίχους, σαν φυσικές προεκτάσεις των τραγουδιών.
Η τελική εντύπωση, όπως είναι λογικό, εξαρτάται από τον καθένα. Οι At The Soundawn, της τελευταίας δουλειάς, όμως φανερώνουν αναμφίβολα καλλιτεχνικές ανησυχίες και παιδεία γύρω από το μουσικό φάσμα τους, που τους επιτρέπει να απαιτούν ακρόαση από όλους. Μπορεί η κατηγοριοποίηση να γίνει δύσκολα (μάλλον καλό αυτό) αλλά η περιγραφή θα μπορούσε να γίνει αναφέροντας τις επιρροές τους ή τα είδη που μπορεί να φέρουν στο μυαλό. Post, progressive, hardcore ή ψυχεδελικό rock. Όμως μόνο οι νότες θα μπορέσουν να το κάνουν σωστά κι ας αποκομίσει ο οποιοσδήποτε αυτά που θέλει από το “Shifting”. Ένα δίσκο ιδιαίτερο, λίγο σκληρό αλλά όμορφο, που εύκολα αναδεικνύει τους νεαρούς δημιουργούς του.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
