Ανέκαθεν υπήρχαν μπάντες που έκαναν φιλότιμες προσπάθειες με σκοπό να ανέλθουν στο χώρο του epic metal. Οι Virgin Steele από την άλλη συχνά έκαναν αφιλότιμες προσπάθειες με μοναδικό τους στόχο να γίνουν Manowar στη θέση των Manowar. Σίγουρα δεν μπορώ να απαξιώσω όλη τους την καριέρα. Καλύτερες στιγμές τους θεωρώ τους δύο πρώτους δίσκους τους, Virgin Steele(1982) και Guardians Of The Flame(1983) και αυτό λόγω των επιδόσεων του εξαιρετικού κιθαρίστα και πάλαι ποτέ αρχηγού του group, κύριου Jack Starr. Μετά την φυγή του τελευταίου και την αρπαγή του ονόματος “Virgin Steele” από τον David De Feis η κάτω βόλτα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν μονόδρομος. Κυκλοφόρησαν βέβαια κάποια πολύ καλά και αξιομνημόνευτα τραγούδια (Victory Is Mine, We Rule The Night κ.α.) αλλά ποτέ κάτι φοβερό και τρομερό στο σύνολο του.
Δωδέκατο album λοιπόν για τους Virgin Steele οι οποίοι προσπαθούν να εμπλουτίσουν τη μουσική τους με pagan και folk στοιχεία, προσθέτοντας τα στις ήδη επικές καταβολές τους. Ο δίσκος ανοίγει με το-βαρύγδουπο από άποψη τίτλου- By The Hammer Of Zeus (And The Wrecking Ball Of Thor) και εγώ περιμένω να ακούσω κάτι που θα με συνταράξει, βασιζόμενος στον τίτλο. Δυστυχώς όμως η απογοήτευση έρχεται αστραπιαία. Μετά από 30 δευτερόλεπτα με τον De Feis να βγάζει διάφορες ανούσιες κραυγές τύπου :yeah, wow, come on, fire πάμε, δώσ’του κ.λ.π. αναμεμιγμένα με κοριτσίστικες τσιρίδες, έρχεται μια τελείως πλαστική συνέχεια με ένα σχεδόν love metal κομμάτι που άνετα θα έγραφαν μπάντες σαν τους HIM συνοδευόμενο από ψεύτικα τύμπανα! Και σαν να μην έφτανε ότι το κομμάτι είναι τελείως μάπα είναι και 8 λεπτά!!!!
Επειδή όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι, που στη παρούσα περίπτωση ούτε αυτό δεν κρύωνε, συνεχίζω την ακρόαση με ιδιαίτερη επιφύλαξη και όχι άδικα. Τα τραγούδια που ακολουθούν είναι, σχεδόν όλα, το ίδιο γλυκανάλατα και με στοιχεία που μας έχουν πασάρει και στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές. Απίστευτα αδύναμος δίσκος με τα κλασσικά φωνητικά του De Feis, που στα περισσότερα σημεία είναι κουραστικά και ανόητα όσο δεν πάει, να θάβουν ηχητικά το οτιδήποτε άλλο. Είναι σαν κάποιος να τους έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό, να τους εκβίασε δηλαδή ώστε να κυκλοφορήσουν κάτι αναγκαστικά. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το ανούσιο κονσερβοποιημένο κατασκεύασμα που μας σερβίρουν με περίσσιο θράσος. Να σημειωθεί πως το βασανιστήριο κρατά 80(!!!!) ολόκληρα λεπτά αλλά υπάρχει και μια έκδοση με 2 bonus tracks (When I’m Silent, Silent Sorrow) καθώς και το 30άλεπτο From A Whisper To A Scream - (The Biography Of Steele) την οποία εξιστορεί ο De Feis, φτάνοντας τη διάρκεια στις 2 ώρες! Μέσα σε όλα αυτά όμως οι ίδιοι έχουν την εντύπωση ότι παίζουν symphonic/epic metal!!
Καλώς ή κακώς, δύσκολα θα υπάρξει epic metal μπάντα που θα αναφέρει τους Virgin Steele σαν μια από τις κύριες επιρροές της. Πρέπει κάποτε να καταλάβουν, οι ίδιοι αλλά και οι όμοιοί τους πως αν ο κόσμος θέλει να ακούσει πραγματικό epic υπάρχουν αμέτρητες μπάντες (γνωστές αλλά και underground) που μπορεί να ασχοληθεί κάποιος και που αξίζουν την προσοχή του. Όσο για τα σκήπτρα του συγκεκριμένου ιδιώματος ευτυχώς τα κρατούν άλλοι και δεν πρόκειται να εκθρονιστούν ΠΟΤΕ!
Κείμενο : Αντώνης Κοντογιάννης
