Αρχές του ’90. Το metal βρίσκεται στις δόξες του με τα μεγάλα συγκροτήματα που ξέρει πλέον όλος ο κόσμος στο απόγειο της καριέρας τους και κάποια νέα υποείδη να κάνουν δειλά την εμφάνισή τους. Σε αυτή τη χρονική στιγμή τρεις μπάντες παίρνουν στα χέρια τους το death metal και το απογειώνουν ποιοτικά.Οι Death με τον 4ο δίσκο τους “Human” ξεφεύγουν από την πεπατημένη και εντάσσουν το progressive στον ήχο τους. Την ίδια στιγμή ο drummer Sean Reinert και ο κιθαρίστας Paul Masvidal αυτού του album δημιουργούν τους Cynic και με το “Focus” βάζουν για τα καλά την jazz μαζί με το progressive και με τους Atheist του “Piece of Time” θέτουν τα αχανή πλέον όρια του progressive death metal.
Η ατυχία χτυπάει τους τελευταίους και στην πρώτη τους κιόλας περιοδεία χάνουν από ένα τραγικό τροχαίο δυστύχημα τον μπασίστα τους Roger Patterson σε ηλικία μόλις 21 ετών τερματίζοντας έτσι μία μικρή αλλά πολλά υποσχόμενη μουσική προσωπικότητα. Δεν σταματούν όμως εκεί και προσλαμβάνουν τον αντίστοιχο των Cynic, Tony Choy συνεχίζοντας με το “Unquestionable Presence” και το “Elements” το οποίο έκλεισε την πορεία τους μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Πολύς καιρός πέρασε από τότε και όλοι απογοητευμένα πίστευαν ότι αυτές οι μπάντες είχαν πεθάνει. Οι Cynic όμως (ξανα)έκαναν την αρχή με τον δεύτερο δίσκο τους πριν 2 χρόνια κι όλοι περίμεναν κάτι αντίστοιχο από τους Atheist.
Και ναι, οι “άθεοι” επέστρεψαν! Το 4ο album τους είναι γεγονός όπως και η αγαλλίαση της απανταχού progressive κοινότητας.
Φυσικά το progressive death εξελίχθηκε χωρίς να περιμένει τους 3 προαναφερθέντες, οπότε η μουσική του “Jupiter” μπορεί να χαρακτηριστεί απλά progressive χωρίς να πρωτοπορεί όπως έγινε προ 20ετίας. Όμως κανείς δεν περιμένει από τις παλιές καραβάνες να οδηγήσουν την κούρσα, αλλά να δώσουν ότι έπρεπε σε όλο τον καιρό της απουσίας τους. Κι αυτό που δίνουν μέσα στα (ομολογουμένως λίγα) 32 λεπτά του πολυαναμενόμενου δίσκου τους είναι αυτό που διακαώς ανέμεναν οι οπαδοί τους.
Με τις πρώτες νότες ο κάθε ένας τους σίγουρα θα ανατριχιάσει. Δεν πρόκειται για μια απλή αναβίωση ενός μεγάλου και πρωτοπόρου συγκροτήματος αλλά για μία εξέλιξή του η οποία απλά άργησε να έρθει, ακριβώς όπως συνέβη και με τους Cynic. Από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό επικρατεί ένας μεθοδευμένος μουσικός καταιγισμός (ή χαμός αν θέλετε) με drums, κιθάρες και μπάσο σε μόνιμη υπερδιέγερση κρατώντας το αυτί κοντά στο ηχείο. Απίστευτο αυτό που γίνεται στο τεχνικό κομμάτι, με τον Steve Flynn πίσω από το set του να οργιάζει με γεμίσματα, στολίδια στα πιατίνια, progressive έως funky ρυθμούς και μια διάθεση για ισοπέδωση των κρουστών του. Από την άλλη ο Chris Baker με καταπληκτικά πολύπλοκα και πολυποίκιλα riffs κάνει τα πάντα για να μην μείνει όρθιο και το τελευταίο τύμπανο. Τα solos του διαθέτουν χαρακτήρα μεγάλου κιθαρίστα και συμπληρώνουν το σύνολο ενός εκπληκτικού κιθαριστικού διδύμου. Μελανό ίσως σημείο η απουσία του Tony Choy από το μπάσο που έδινε το jazz χρώμα που ανέκαθεν είχαν οι Atheist. Ο έτερος κιθαρίστας Jonathan Thompson εκτελεί και χρέη μπασίστα καταφέρνοντάς τα πολύ καλά χωρίς όμως να φτάνει τον προκάτοχό του. Τα απαραίτητα slap & pop κάνουν την εμφάνισή τους ανά τον δίσκο και σε συνδυασμό με τα drums καταφέρνουν να θυμίζουν εκείνα τα συναισθήματα που είχαν προκληθεί από τα progressive έπη που είχαν συνθέσει προ δεκαετιών. Ιδιαίτερα ευχάριστο το ότι ο τραγουδιστής Kelly Shaefer φαίνεται να μην μεγάλωσε ούτε χρόνο. Εξαιρετικός σε όλο τον δίσκο με φωνή σχεδόν όμοια με τότε, την οποία χειρίζεται άψογα για το είδος της μουσικής. Ένταση, πάθος και η απαραίτητη αγριάδα, χωρίς να είναι καν death metal φωνητικά, δένουν αρμονικά με το όλο ύφος του δίσκου.
Κάποιοι ίσως να προσέξουν στοιχεία επιρροής από νεότερες μπάντες, κάτι φυσικό άλλωστε μετά από μια τόσο μεγάλη απουσία. Όμως το “Jupiter” μοιάζει κατά πολύ στα 3 αδέρφια του, λίγο περισσότερο στο “Elements”, το πιο ώριμο ίσως μέχρι τότε. Θα ήταν ανούσιο για ένα τέτοιο συγκρότημα να εισάγει στοιχεία που θα διαφοροποιούσαν τον ήχο τους. Όλα τα μέλη τους συμμετέχουν σε 2 – 3 ακόμα συγκροτήματα για να συνθέτουν και να παίζουν διαφορετική μουσική, οπότε θα ήταν άστοχο να φέρουν νέα πράγματα σε έναν παλαιού τύπου αλλά πολυαναμενόμενο δίσκο.
Φόρο τιμής στους Rush αποτελεί το 3ο κομμάτι “Fraudulent Cloth” με την εισαγωγή του να θυμίζει έντονα το ΥΥΖ (υπήρχε ενδεχόμενο να περιελάμβαναν μια διασκευή κάποιου τραγουδιού της μεγάλης μπάντας αλλά δυστυχώς εγκαταλείφθηκε η ιδέα).
Για μια ακόμη φορά δείχνουν να διαθέτουν άποψη και για το οπτικό μέρος, με το artwork από τον Eliran Kantor να φαντάζει σαν μια δική τους θεωρία για τον αιματηρό αγώνα για επιβίωση του δυνατότερου με φόντο μια δική τους εκδοχή κοσμογένεσης.
Η επιστροφή των Atheist στα μουσικά δρώμενα είναι θριαμβευτική. Με ένα αιχμηρό, ταχύτατο, τεχνικό, γεμάτο εξαιρετικές συνθέσεις και επιθετικό album ένα πράγμα είναι σίγουρο πως μπορούν να προκαλέσουν. Άγρια progressive έκσταση.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης
