Το ύφος και η καλλιτεχνική αξία ουδέποτε συμβάδιζαν. Πολλοί ποιητές και λογοτέχνες είχαν χαρακτηριστεί αιρετικοί στην εποχή τους για την θεματολογία τους, όπως ο Καζαντζάκης με το «ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του οποίου η Εκκλησία της Ελλάδος έριξε τόσες κατάρες όσες έχουν ρίξει οι κακές μάγισσες σε όλα τα παραμύθια μαζί. Ή όπως ο Σαρλ Μποντλαίρ με «τα άνθη του κακού» για την οποία συλλογή καταδικάστηκε για προσβολή της δημόσιας αιδούς. Στην ζωγραφική αντίστοιχα πολλά έργα που απεικονίζουν σφαγές, συμπλοκές ή και δολοφονίες μπορεί να αποτρέπουν πολλούς από το να τα προσέξουν και κατ’ επέκταση να τα θαυμάσουν, όμως η αξία τους σαν τέχνη μπορεί να είναι μεγάλη όσο σκληρό κι αν είναι το θέμα τους ή όσες επικρίσεις κι αν έχουν δεχθεί.
Η μουσική έχει αποδειχθεί κι αυτή πρόσφορο έδαφος για διχογνωμίες και εκδιώξεις ανά τις δεκαετίες. Στις αρχές του 20ου αιώνα αυτό που τότε έπαιζαν οι Αφροαμερικανοί (ένα είδος πρώιμης jazz) αντιμετωπιζόταν από τους λευκούς ως «μουσική του σατανά» μόνο και μόνο επειδή διέθετε έντονο ρυθμό, στοιχεία αλλά και χορό που εκείνη την εποχή ήταν πρωτόγνωρα και παρέπεμπαν σε Αφρική, κάτι που όλοι θεωρούσαν πρωτόγονο και παγανιστικό. Στη συνέχεια την σκυτάλη πήρε η κλασική ροκ, με την μανία πολλών θρησκόληπτων να την κυνηγούν, μετά το metal και τελευταία το black, death κ.ο.κ. Όμως δεν χωράει αμφιβολία ότι για όλες αυτές τις μουσικές υπάρχουν έργα αξίας, που μπορούν να παραμερίσουν το, πολλές φορές, ακραίο (για την εποχή τους) ύφος.
Η αναγνώριση είναι ένα μεγάλο θέμα για μια μπάντα από την Αμερική, τους Starkweather. Βρίσκονται στο προσκήνιο εδώ και πολλά χρόνια χωρίς να διαθέτουν έναν αριθμό οπαδών ικανό να δικαιολογήσει περιοδεία στο εξωτερικό. Η ικανότητα σύνθεσης και η αντίληψη για την μουσική τους όμως διαθέτει μια ιδιαιτερότητα που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη. Η προηγούμενη δουλειά τους, το «Croatoan» θεωρείται από πολλούς εκπληκτικό έργο της progressive – hardcore σκηνής, αν μπορούμε να το κατατάξουμε εκεί, καθώς το βάθος του είναι τέτοιο που καλύπτει ένα ευρύτατο φάσμα του σκληρού ήχου.
Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να επανέλθουν στην δισκογραφία με το «This Sheltering Night» και να μποϊκοτάρουν για μια ακόμη φορά τα κοινότυπα ρεύματα του heavy metal γενικότερα. Ακραία αντισυμβατικός, πολύπλοκα ψυχεδελικός και βαρύς είναι κάποιες περιγραφές που ίσως να πλησιάζουν στον χαρακτήρα του δίσκου που προχωρά ακόμα παραπέρα από τον προκάτοχό του και δίνει στον ακροατή να καταλάβει πως δεν θα ξεμπερδέψει έτσι εύκολα μαζί του.
Τα κομμάτια αποτελούνται από μελωδίες που βαδίζουν πάνω σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ καλλιτεχνικού μεγαλείου και δυσβάστακτου ακούσματος. Μπορεί να κυμαίνονται από μίνιμαλ riffs συνοδευόμενα από πολύπλοκα drums μέχρι όργια κιθάρων κι από progressive σημεία μέχρι επελάσεις που προσφέρονται για εκγύμναση του αυχένα. Οι εναλλαγές στο παίξιμο είναι αμέτρητες και δείχνουν πως δεν θέλουν να αφήσουν κανέναν να ηρεμήσει ούτε για δευτερόλεπτο. Ακόμη και στα πιο ήρεμα και «jazzιστικά» τους χρησιμοποιούν ακραία φωνητικά αντί για καθαρά που θα ήταν η λογική ροή του κομματιού. Τα οποία και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των τραγουδιών των Starkweather. Αυτά μπορεί να είναι είτε τα ανάλογα με την βαρύτητά τους, δηλαδή τόσο βαριά κι απεγνωσμένα, που παραπέμπουν σε κάποιον παρανοϊκό, είτε σε πιο hardcore μοτίβα που προσδίδουν την απαραίτητη επαναστατική επιθετικότητα, είτε εκπληκτικά καθαρά και μελωδικά (η χροιά του τραγουδιστή Rennie Resmini θυμίζει έντονα τον συγχωρεμένο Jello Biafra των Dead Kennedys) τα οποία δίνουν μια άλλη αίσθηση, ελαφρώς ψυχεδελική και ταυτόχρονα αμβλύνουν αυτήν την άγρια επιφάνεια της πρώτης φωνής, καθώς όλα τα είδη μπορεί να συνυπάρχουν σε ένα σημείο. Πολλές λεπτομέρειες πεταμένες ηθελημένα δεξιά και αριστερά όπως ο συνεχόμενος ήχος της καμπάνας και η σχεδόν αυτοσχεδιαστική τρομπέτα στο «Bustuari» ή κάποιες αφηρημένες νότες της κιθάρας, συμπληρώνουν ένα ποιοτικότατο σύνολο το οποίο όμως απαρτίζεται κυρίως από τις έξοχες συνθέσεις τους.
Μεταξύ των κύριων κομματιών παρεμβάλλονται κάποια δευτερεύοντα, ηλεκτρονικά στην πλειοψηφία τους και αρκετά αξιόλογα, τα οποία ανήκουν σε φίλους και συνεργάτες τους και κινούνται σε ψυχεδελικό ύφος απλά και μόνο για τα πέφτουν λίγο οι τόνοι μέχρι το επόμενο σοκ.
Η εκτελεστική ικανότητα των μελών της μπάντας είναι σε επίπεδα που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της μουσικής παιδείας τους. Τα drums βρίσκονται σε μόνιμη υπερδιέγερση και συμβαδίζουν με την όλη νοοτροπία της κιθάρας, η οποία με την σειρά της χαράζει νέους δρόμους στο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Το μπάσο ίσως να είναι το πιο συμβατικό των οργάνων, όμως κι αυτό συμμετέχει εξίσου και προσφέρει μελωδίες που ανά διαστήματα παραπέμπουν σε λίγο πιο fusion παίξιμο.
Το όλο άλμπουμ χαρακτηρίζεται από μια σαφέστατη προοδευτική άποψη αλλά η οποιαδήποτε περιγραφή ίσως το αδικεί. Γεγονός είναι πως πρόκειται για κάτι το ακραίο σε βαρύτητα, σύνθεση και γενικά μουσική προσέγγιση ή πιο απλά για έναν από τους πιο αντισυμβατικούς δίσκους των τελευταίων ετών. Η διαφοροποίησή του από τα υπόλοιπα είναι που το κάνει τόσο ξεχωριστό για κάποιους, ενώ για πολλούς θα φανεί δυσβάστακτο στα αυτιά τους. Αξίζει όμως από όλους τουλάχιστον ένα προσεκτικό άκουσμα.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης
