Εξετάζοντας το υλικό των The Ocean και συγκρίνοντας μεταξύ τους όλες τις δουλειές που έχουν εκδώσει μέχρι τώρα είναι εμφανής η εξέλιξή τους όπως και η δημιουργικότητα με την τεράστια όρεξη για σύνθεση που έχουν δώσει 7 δίσκους μέσα σε 8 χρόνια. Οι σχεδόν 40 μουσικοί που έχουν περάσει από τις τάξεις της μπάντας έδωσαν διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον πρώτο, έως τον τελευταίο.
Η αρχή γίνεται το 2002 με το άγνωστο “Islands/Tides” ενώ το 2003 με το ορχηστρικό “Fogdiver” το οποίο κινείται μεταξύ progressive, post και sludge, αλλά στα πολύ καθαρά του. Το όλο ριψοκίνδυνο εγχείρημά τους αποδεικνύεται εξαιρετικό για πρώτη δουλειά και προμηνύει τα μεγάλα πράγματα που έπονται. Σειρά παίρνουν τα “Fluxion” και “Aeolian” και οι τόνοι ανεβαίνουν μαζί με την μουσική ποιότητα που εκτοξεύεται στα ύψη με εκρηκτικές και μεστές συνθέσεις. Συνέχεια με το διπλό και ανεπανάληπτο “Precambrian” στο οποίο οι νέοι μουσικοί δίνουν νέα κατεύθυνση αλλά με τον ίδιο προορισμό και αφήνουν άφωνους κριτικούς και ακροατές. Επόμενο το “Heliocentric”, δίσκος με νέα στοιχεία, όπως τα καθαρά φωνητικά όπου επιτέλους μια σκληρή μπάντα τραγουδάει όμορφα.
Και φτάνουμε στον αδερφικό δίσκο του τελευταίου, το “Anthropocentric”. Όπως λέει και ο τίτλος “ανθρωποκεντρικός”, η θεματολογία του κινείται γύρω από τον άνθρωπο ως ον που ψάχνει την αλήθεια για το παραφυσικό, κάτι που λίγοι θα προσέξουν και ακόμα πιο λίγοι θα εκτιμήσουν. Όμως εδώ σταματούν τα όποια αδιάφορα στοιχεία.
Η φιλοσοφία του κινείται όμοια με αυτή του “Heliocentric” αλλά με κάποιες διαφορές στο ύφος το οποίο έχει σκληρύνει ελαφρώς. Οι συνθέσεις ξεδιπλώνονται η μια πίσω από την άλλη κρατώντας το αυτί κολλημένο στα ηχεία και ίσως ένα μόνιμο χαμόγελο καθ’ όλη τη διάρκεια. Κομμάτια αντισυμβατικά μεταξύ τους αλλά άρρηκτα συνδεδεμένα μουσικά δίνουν τόσο χρώμα σε έναν δίσκο που η μουσικότητα ήταν το παν για τον Robin Stapps και την νέα του παρέα.
Ο χαρακτήρας του δίσκου θα μπορούσε να προσδιοριστεί με κάποιους όρους όπως προοδευτικός, post metal, sludge, πειραματικό και avant-garde, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, προσπαθώντας να κατευθύνουν κατά κάποιο τρόπο το κοινό που δεν τους γνωρίζει. Η αλήθεια είναι πως τα παραπάνω ισχύουν αλλά διαθέτουν κι από ένα στοιχείο που τους διαφοροποιεί. Ο ήχος τους είναι πολύ τραχύς για να είναι post, πολύ καθαρός για να είναι sludge κι άλλοτε φαίνεται κλασικός για να είναι progressive.
Τραγούδια όπως το “She Was The Universe” ή και το ομώνυμο “Anthropocentric” αποτελούν τόσο ολοκληρωμένες συνθέσεις που μέσα τους φαντάζει να περνά όλη η ιστορία της rock των 2 τελευταίων δεκαετιών. Γυρίσματα που θυμίζουν έως και Opeth, ρεφραίν με εκπληκτικές μελωδίες στα φωνητικά, παράλληλα με αυτές των εγχόρδων και άγρια σημεία για ψυχική, άρα και σωματική εκτόνωση χαρακτηρίζουν αρκετά κομμάτια. Σε άλλα, πιο ιδιαίτερα, όπως το “A Tiny Grain Of Faith” με τα γυναικεία φωνητικά του δίνουν μια ατμόσφαιρα κάθαρσης στην όλη μυστηριακή του διάθεση. Το οποίο δίνει την θέση του σε έναν metal ύμνο, το “Sewer of the Souls”. Με την έναρξή του όλοι οι μουσικοί καταπιάνονται με ένα οργιώδες groovy θέμα που κολλάει στον τοίχο τα πάντα με την ενέργειά του καθώς τα drums σαρώνουν με γεμίσματα, την απίστευτη παραγωγή να δίνει στο μπάσο πρωταρχικό ρόλο σε ένα ούτως ή άλλως απογειωμένο, από τα riff του, κομμάτι. Σε άλλα υπάρχει διάχυτη μια “νεο-progressive” άποψη βασισμένη άλλοτε σε κοφτές μελωδίες κι άλλοτε σε απλούς πειραματισμούς, χωρίς να χρειάζεται να γίνονται πολύπλοκοι. Τα φωνητικά κυμαίνονται από τα αρκετά άγρια που μας είχαν συνηθίσει μέχρι τα εξαιρετικά μελωδικά τα οποία πλέον, όπως και στο “Heliocentric” λαμβάνουν σημαντικότερη θέση και συμβάλλουν τα μέγιστα στην εικόνα των τραγουδιών.
Για την εργασία που έχει γίνει πάνω στο artwork του δίσκου τα σχόλια περιττεύουν. Κάλλιστα τα εξώφυλλά τους, αλλά και κάποια από τα εσώφυλλά τους, θα μπορούσαν να αποτελούν έργα αξίας και αυτά του “Anthropocentric” δεν αποτελούν εξαίρεση. Συμβολισμός και σχεδίαση που μόνο 4 – 5 μπάντες όλων των ειδών μουσικής διαθέτουν στους δίσκους τους.
Ένα γεγονός το οποίο έφερε απογοήτευση ήταν φυσικά ο αποκλεισμός του ελληνικού κοινού από την φετινή τους ευρωπαϊκή περιοδεία μαζί με τους απίστευτους “The Dillinger Escape Plan”, οι οποίοι μας επισκέφτηκαν. Και γιατί άραγε να πραγματοποιήσουν δεύτερο σκέλος συναυλιών στο οποίο έπαιζαν support στους Anathema και να χαντακώσουν τους εαυτούς τους;
Σίγουρο πάντως είναι ότι τo τελευταίο τους album θα είναι μέσα στα πέντε κορυφαία της χρονιάς. Φρέσκος ήχος που συγκινεί αλλά παράλληλα είναι σαρωτικός και ξεσηκώνει.
Τα μεγάλα συγκροτήματα του παρελθόντος (Metallica, Iron Maiden κτλ) έκαναν το χρέος τους προς την μουσική, άσχετα με το αν έχουν να δώσουν καλούς δίσκους ακόμα. Η νέα γενιά, όπως οι Mastodon και οι Baroness, είναι εδώ και μαζί με τους The Ocean σώζουν το heavy metal (ή και το rock) από το τέλμα του.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
