Κύριε Daniel Lloyd Davey είστε ευχαριστημένος με την περιγραφή που σας αποδόθηκε; Μια περιγραφή για ένα τρομακτικό εξάρι που ο ίδιος ο Dani θα έδινε άνετα.
Ο Dani
Από το “The Principle…” και το Dusk… And her Embrace”, το “Midian”, το “Nymphetamine” και κάποια ενδιάμεσα, από το 1994 στο 1996 και πιο μακριά στο 2004 ίσα με το σήμερα. Μέχρι που ο περίπατος να κάνει στάση το φθινόπωρο και να παρουσιαστεί το “Darkly, Darkly Venus Aversa” του 2010. Μια εποχή που βρίσκει τους Filth να προσαρμόζονται με την μαρκετινίστικη τακτική που ακολουθείται από πολλά συγκροτήματα. Αν όχι να διανέμουν στο ελεύθερο τις πραμάτειες τους, να τις αποκαλύπτουν την ίδια εποχή που το κουμπί του πιεστηρίου πατιέται για να ξεκινήσει η διαδικασία της παραγωγής των αντιτύπων. Βλέπουμε τον Dani πριν τα γυρίσματα του καινούριου video clip, τον Dani μετά τα γυρίσματα να μιλάει για τις προετοιμασίες, τον Dani στο στούντιο και έξω από αυτό. Που ο ίδιος εδώ που τα…λέω, από την σύγχυση με τις πολλές αλλαγές στα μαλλιά του, μοιάζει με την γειτόνισσά μου την κυρία Βαγγελία που έρχεται και μας χτυπάει κάθε φορά που ξεχνάει πώς δουλεύει το τηλεκοντρόλ ή κάθε που αλλάζει η ώρα για να της ρυθμίσουμε το ρολόι. Δίνω και φώτο αν δεν γίνομαι πιστευτός, δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι Cradle Of Filth για την προώθηση έφτιαξαν και ξεχωριστό mini-site που έδιναν για ελεύθερο άκουσμα 2-3 από τα κομμάτια τους. Ποιος θα το φανταζόταν… Βεβαίως όλα αυτά τώρα κινούνται σε μια «φυσιολογική» πορεία και τακτική, μιας και κάποια δεδομένα για τη δισκογραφία αλλάζουν.
Και μια καινούρια αλλοιωμένη από audio effect (ας το παραδεχτούμε επιτέλους όσοι δεν θέλουμε) φωνή του Dani Filth. Αλλά για να είμαι δίκαιος, ο Dani μπορεί και μόνος του. Παρουσιάζει σε μια από τις λίγες φορές μια φωνητική έκπληξη, και παραπέμπω στο Forgive Me Father. Εκεί όπου σε κάποιες καταλήξεις του ρεφρέν θα επιδοθεί σε κορόνα χαρίζοντάς μας παράλληλα και το στοιχείο της μελωδίας στο τραγούδι του, ξεφεύγοντας από μεταλλόμαυρα στεγανά. Πολύ σπάνια -παρόλο που ο Dani μεταλλάσει συχνά τη φωνή του προς χάριν του ρόλου- ακούμε από τον ίδιο, μελωδία από το λαρύγγι του. Δεν μπορώ να θυμηθώ στιγμές, ακόμα και σε αρκετές διασκευές που έκανε η μπάντα, τον βρετανό να χρησιμοποιεί την φωνή που του έδωσε ο «Θεός»…του. Και νομίζω ότι τη χαρίζει με έναν ευχάριστο τρόπο σε ένα κομμάτι που πολυδιαφημίστηκε (και δικαίως θα πω εγώ).
Concept
Ιστορίες τρόμου, αναβίωση προσώπων και καταστάσεων, μυθοπλασίες ακόμα και από την ελληνική μυθολογία αλλά και αναφορές σε πραγματικά γεγονότα από τον μεσαίωνα, είναι στοιχεία που μπλέκονται σε ένα σκηνικό εφιαλτικό.
Η φωνή της Lucy Atkins παίρνει τη θέση της στο πάλκο που έστησε για αυτήν ο στιχουργός στη μυστηριακή διαδρομή του ήχου. «Είμαι η επονομαζόμενη Λίλιθ, αφέντρα του σκότους, η πρώτη παραβάτης… και σήμερα έρχομαι για σένα…» θα πει στο πρώτο, όμορφο “The Cult Of Venus Aversa”. Γυναικείος ρόλος παρουσιάζεται σε κομμάτια όπως το “Lilith Immaculate” και το “Beyond Eleventh Hour”. Το άλμπουμ ακούγεται στο κλασικό Filthy ύφος, από αυτό που συνήθιζαν από την εποχή του Cruelty and the Beast και του φερέλπιδος Midian και μετά. Ήχος περισσότερο ξεκάθαρος και ενορχηστρώσεις που κάνουν την σκληρότητά του λίγο πιο μαλακή για την κατάποση. Δεν συνίσταται παρόλα αυτά, σε αυτούς που έχουν αδύναμα και μη δραστικά πεπτικά οξέα.
Η μπάντα
Ποικιλία σε μελωδίες, ταχύτητες και μεγάλες διαστάσεις κομματιών (7:16 το μεγαλύτερο) συνθέτουν ένα σκηνικό που σαν επιθετικό προσδιορισμό θα έπαιρνε το πολυφορεμένο τους «τρομακτικό». Βάθος και καθαρότητα στα τύμπανα του επιδέξιου Martin Marthus και Paul Allender να μετατρέπει τον σκληρό ήχο της κιθάρας του σε αφηγητή της πλοκής. Όμως πέρα από την αναφορά στους δύο μουσικούς, οι Cradle of Filth λειτουργούν σαν ένα απόλυτο σύνολο. Κρατούσαν πάντα μέσα από τον σκληρό ήχο τους την καθαρότητα (τουλάχιστον από το “Cruelty…” και μετά). Και τηρούν πάντα την συμφωνία που έχουν κάνει με τις ποιοτικές και προσεγμένες δουλειές (εκτός μικρών εξαιρέσεων), πέρα από τις δικές μας προσωπικές προτιμήσεις. Και μη γελιόμαστε ο σκληρός ήχος και δη black είναι ιδιότροπος, και δύσκολος στο να μπορέσει να πλησιαστεί με την «φροντίδα» που του αρμόζει. Παρατηρούνται στο χώρο δουλειές ιδιαίτερης, δημιουργικής σημασίας, παρόλα αυτά δεν τυγχάνουν της ανάλογης αποδοχής. Αλλά όλα είναι υποκειμενικά στην μουσική. Θα το λέω συνέχεια…
Οι άγγλοι εδώ παρουσιάζουν καλή δουλειά, που την κατατάσσει αν όχι στις καλύτερές τους, τότε στις πιο καλοδουλεμένες. Αν στην κορυφή αυτής της κριτικής δεν αναγράφονταν ο τίτλος του album θα μπορούσε κανείς άνετα να την τοποθετήσει στις περισσότερες καλές δουλειές τους. Δεν υπονοείται σαφώς μια ομοιογένεια σε ότι έχουν κάνει. Παρουσιάζουν σίγουρα album με το album κάτι διαφορετικό. Για αυτό είναι στις κορυφές των προτιμήσεων σε αυτήν την σκοτεινή και μαύρη πολιτεία.
Κείμενο : Θανάσης Καμπάνης
