Μια τάση που έχει επικρατήσει τελευταία στον χώρο του death metal είναι η στροφή προς μια πιο καλλιτεχνική κατεύθυνση, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα και progressive metal με την μορφή που του έχουν δώσει οι κλασικοί Dream Theater. Προοδευτική μουσική σίγουρα, η οποία όμως δεν στηρίζεται μόνο στην εκτελεστική δεινότητα των μελών της, αλλά στην άποψή τους γύρω από αυτήν, όπως για παράδειγμα οι Mastodon που με κάθε δίσκο τους έδιναν μια νέα πνοή σε μια σκηνή που είχε αρχίσει να υπολείπεται πρωτοτυπίας.
Πολλές μπάντες πλέον διαφοροποιούνται από το σύνολο μέχρι εκεί που τους επιτρέπει η άποψή τους. Άλλωστε δεν μπορούν να βγαίνουν κάθε μήνα νέοι Tool ή The Dillinger Escape Plan. Μια λοιπόν που προσπαθεί και καταφέρνει να ενισχύσει μια σχετικά προοδευτική εικόνα είναι και οι Crushing Sun οι οποίοι σαφώς και παίζουν death metal όμως διαθέτουν μια διαφορετική γνώμη για το πώς μπορεί κάποιος να το εξελίξει.
Ο ήχος των Πορτογάλων μπορεί να θυμίζει λίγο τους νέους Sepultura ως προς την παραγωγή και τον στόμφο που δίνει αυτή σε κάποια riff, όμως η προσέγγιση φέρνει στo νου περισσότερο τους Gojira, καθώς είναι εμφανές ένα στοιχείο διαφορετικότητας στα τραγούδια τους.
Ο δίσκος με τον αινιγματικό τίτλο «TAO» ξεκινά με ένα απόκοσμο αλλά παράλληλα μεγαλειώδες θέμα στις κιθάρες και τα drums σε έναν καταπληκτικό ρυθμό μεσαίων ταχυτήτων ενώ όσο περνά ο χρόνος του οι εναλλαγές θυμίζουν σαφώς Gojira όμως είναι περισσότερες και διαθέτουν αρκετή ποικιλία σε ήχους. Κατά την διάρκειά του κάνουν την εμφάνισή τους διάφοροι ρυθμοί, χωρίς να κάνουν κινήσεις εντυπωσιασμού, δίνοντας όμως αρκετό χρώμα στα κομμάτια και τον drummer να παίζει εξαιρετικά, δίνοντας ένα έντονο progressive στίγμα ανά περιόδους. Οι επιρροές του γίνονται εμφανείς στο «Jane’s Trail», όπου θυμίζει το παίξιμο του Bran Dailor των Mastodon με τα γεμίσματά του, χωρίς να γίνεται βέβαια αντιγραφέας. Τα έγχορδα κινούνται σε πιο μίνιμαλ ύφος όμως τα εκπληκτικά riff τους είναι που κάνουν ουσιαστικά όλη τη δουλειά. Εξαιρετικό το «Grey Scent» με την αλλαγή από το ανατολίτικο θέμα με τις διπλές μπότες στα διακεκομμένα blast beats, όπως και το καθαρά post «Love» το οποίο παραπέμπει έως και σε Isis. Αρκετή ποικιλία λοιπόν σε μελωδίες, ταχύτητες αλλά και στο ύφος της μουσικής (αν και τα φωνητικά μένουν στο ίδιο μοτίβο σε όλο τον δίσκο) συμπληρώνουν ένα σύνολο άξιο αναγνώρισης από τους οπαδούς του είδους.
Αρκετά όμορφο και συμβολικό το εξώφυλλο με το αδιευκρίνιστο ζευγάρι να βαδίζει σε έναν δρόμο από τον οποίο ξεφυτρώνουν τα όργανα των πέντε αισθήσεων, δίνει το απαραίτητο οπτικό ερέθισμα.
Κάποιοι ίσως να διακρίνουν επιρροές από The Ocean ή και από Neurosis ωστόσο η βάση τους είναι death metal, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, όπως θα σκεφτεί κάποιος που βρίσκει τα φωνητικά της σκηνής αυτής αποκρουστικά. Από εκεί και πέρα η δουλειά τους δεν είναι το μεγάλο νέο στον σκληρό ήχο. Είναι όμως μια σκεπτόμενη προσπάθεια άξια προσοχής σε έναν χώρο που δεν υπάρχουν πολλές ανάλογες, δεν θέλει να οδεύσει στην πεπατημένη και διαλέγει να εμπλουτίσει τον ήχο της με διάφορα προοδευτικά στοιχεία, είτε με την ετυμολογική, είτε με την κλασική έννοια του όρου progressive rock.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
