Κάπου από μια ρώσικη επανάσταση ξεφύτρωσαν οι Decemberists. Ένα indie rock απ' τις Η.Π.Α που θυμίζει που και που μια πολύ πιο ήπια μορφή των Gogol Bordelo. Οι Decemberists ξεκίνησαν πριν 10 χρόνια (2001), όμως τον Ιανουάριο που μας πέρασε κυκλοφόρησαν το τρίτο κατά σειρά album τους, με δισκογραφική την Capitol Records . Front man, τραγουδιστής και στιχουργός ο Colin Meloy, στην κιθάρα και αλλού ο Chris Funk, η Jenny Conlee στο ακορντεόν, τη μελόντικα και το πιάνο, Nate Query στο μπάσο και ο John Moen στα drums.
Αν ήδη “ψηθήκατε” με την ποικιλία των οργάνων, ετοιμαστείτε να τ' ακούσετε όλα εν δράση μέσα απ' το νέο τους album “Τhe King Is Dead”. Γενικά η διάθεση του δίσκου είναι πολύ χαλαρή, ενώ οι στίχοι είναι λυρικοί, με πολλές παρομοιώσεις που θυμίζουν καλοκαίρια , φάρμες, ψάθινα καπέλα και ότι άλλο μπορεί να θυμίζει η folk μουσική.
Πρώτο κομμάτι το “Don't Carry It All” που ξεκινάει με τη μελόντικα και ακολουθεί έναν reggae χαλαρό ρυθμό με την επίσης χαλαρή και “θετική” φωνή του Meloy. Απ' αυτό το κομμάτι αρχίζουν να αποκαλύπτονται οι συνεργασίες των Decemberists γι' αυτόν τον δίσκο, καθώς εδώ συμμετέχει ο Peter Buck, κιθαρίστας των REM. “Calamity song” πιο γρήγορος ρυθμός και αναφορές σε California, με συμμετοχή της Gillian Welch. “Rise to Me” είναι η πρώτη μπαλάντα που συναντάμε στο δίσκο, καθώς επίσης τα γυναικεία φωνητικά και τα πρώτα solo μελόντικα-κιθάρα. “Rox in the Box” κι εδώ φαίνονται καθαρά οι επιρροές στα φωνητικά από REM. Μέσα από λυρικούς στίχους, το κομμάτι “χτυπάει” με ένα κάθετο μήνυμα με τον στίχο “There's plenty of men to die; you don't jump your turn”. “January Hymn” μιας και Ιανουάριο κυκλοφόρησε και ο δίσκος, πάλι σ' ένα ήρεμο τόνο, με αναπολήσεις για τα παιδικά χρόνια. Στο “Down by The Water” ξανανεβαίνουν οι τόνοι, λίγο πιο “σοβαρή” διάθεση κι ένα κομμάτι που πάλι θυμίζει έντονα REM, πράγμα που παραδέχτηκαν κι οι ίδιοι ότι ήθελαν να πετύχουν. Στο “All Arise” ξαναπερνάμε σε πιο ζωντανή διάθεση,(όπως φαίνεται οι διαθέσεις ανεβοκατεβαίνουν σε όλη τη διάρκεια του album, στο βαθμό που μας επιτρέπουν οι Decemberists). Αισιόδοξοι στίχοι για τη ζωή και έντονη η παρουσία του πιάνου. Και μετά τον χειμώνα, φυσικά έρχεται ο ήλιος με το “June Hymn” αυτή τη φορά, όχι τόσο διαφορετικό απ' το “January Hymn” σε μουσική σύσταση, αλλά με δυνατότερα φωνητικά. “This Is Why We Fight” , το πιο δυνατό κομμάτι σε ήχο, με έντονα drums και κιθάρα που εδώ θυμίζει περισσότερο rock-folk. Το “The King Is Dead” κλείνει με το “Dear Avory”, το μοναδικό πιο “blues” κομμάτι του δίσκου, προφανώς αφιερωμένο σε κάποιον παλιό φίλο.
Σε αυτούς τους τόνους κινούνται λοιπόν οι “The Decemberists” και δεν αρνούνται να παραδεχτούν τις επιρροές τους από Τhe Smiths και REM. Το “The King Is Dead” είναι ένα όμορφο και χαλαρωτικό μουσικό σύνολο, με κάποια λεπτά νοήματα. Μέσα στην στρεσαρισμένη ζωή μας, ίσως και να μας χρειάζεται ένα folk διάλλειμα!
Κείμενο : Β.Μ.