Σκιές… βήματα… φωνές… ουρλιαχτά που έρχονται από τα υπόγεια…. στον στοιχειωμένο πύργο… και ο διαβολικός οικοδεσπότης, ο ανίερος επίσκοπος να σέρνεται σαν κατάρα… αιώνες μόνος… με αναμμένα κεριά. Όχι για να βρει το δρόμο στο σκοτάδι μα για να φανερώσει την κουρελιασμένη φιγούρα του στα θύματα του. Τη μαύρη και γεμάτη μίσος ψυχή του. Τα συναισθήματα του, τον πόνο και τη νοσταλγία του. Μόνος, με μοναδική του συντροφιά, τη λατρεία του για το απόλυτο σκοτάδι… Σε μέρη που δεν ξημερώνει ποτέ. Σε κήπους που ανθίζουν μαύρα άνθη. Εκεί που οι μυρωδιές από το λιβάνι και τον θάνατο σε πνίγουν… Με κουκουλοφόρους μοναχούς, που την ταυτότητα τους κανείς δε γνωρίζει, να τον δοξάζουν και να τον υπηρετούν. Να προετοιμάζονται για τη μεγάλη μαύρη τελετή. Και στη μέση του κύκλου, που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να “σπάσει”, ρίχνονται έμψυχα και άψυχα αντικείμενα. Αίμα και φωτιά… άναρθρες κραυγές και δεήσεις στα Λατινικά. Οι υγροί και βρώμικοι τοίχοι σείονται υπό τους ήχους των Black Sabbath, Demon, Blue Oyster Cult, Pentagram, Witchfinder General ενώ το πνεύμα του King Diamond έχει απλωθεί παντού. Αστραπές… και ο λυσσασμένος αέρας έρχεται να επαναφέρει το σκοτάδι σβήνοντας τα κεριά. Στο κέντρο του κύκλου όλα έχουν χαθεί μέσα σε έναν μανιώδη στροβιλισμό δίνοντας τη θέση τους στο νεογέννητο παιδί του occult. Opus Eponymous….
… και το ψυχεδελικό rock των 70’s έχει συναντήσει το N.W.O.B.H.M. ντυμένο με την απελπιστική μουντάδα του doom, κάνοντας τον δίσκο να ηχεί σαν soundtrack κάποιου horror show, σαν βλάσφημο τελετουργικό. Αιχμηρές αλλά και fuzz-rock κιθάρες, στακάτο rhythm section, εκκλησιαστικά πλήκτρα και όλα να κρέμονται σαν μαριονέτες από την εύθραυστη, βαριά, καθαρή και ειρωνική κατά το πρότυπο του King Diamond ερμηνεία του τραγουδιστή. Το πραγματικό heavy/black με το ειλικρινές σατανικό του περιεχόμενο, χωρίς φαμφάρες, σαματά και brutal φωνή. Αγνό, σχεδόν νοσταλγικό έρχεται να αναβιώσει τις καλύτερες στιγμές όλων των παραπάνω συγκροτημάτων αλλά και να μας οδηγήσει σε σκοτεινές σκέψεις.
Από τη Σουηδία, που μας χαρίζει ως επί το πλείστον καλή μουσική και που διαφαίνεται ένα σχετικό revival των 80’s (βλ. Enforcer ) έρχεται αυτή η πολύ μυστήρια και σκοτεινή εξάδα, μετρώντας μόλις 2 χρόνια ύπαρξης, με σκοπό να στοιχειώσει το μυαλό μας. Η όλη μυστικότητα, η ανωνυμία, οι κουκούλες, το corpse-paint του τραγουδιστή είναι πράγματα που βρίσκω, εκτός από έξυπνα, και άκρως ιντριγκαδόρικα. Μπήκα και εγώ λοιπόν στη διαδικασία να ψάξω για να βρω ποιοι είναι στην πραγματικότητα. Πουθενά, μα πουθενά δεν υπάρχουν ονόματα και φωτογραφίες. Ούτε η παραμικρή πληροφορία. Κυριολεκτικά μπάντα-φάντασμα. Μου έγινε έμμονη ιδέα. Έπειτα από αρκετές ακροάσεις, συνδυασμούς, ψάξιμο και ξενύχτι κατέληξα κάπου σχεδόν με απόλυτη βεβαιότητα. Κανείς όμως, από όσο ξέρω δεν έχει αποκαλύψει το παραμικρό για αυτούς. Δεν θα αναφέρω λοιπόν την άποψη μου για την ταυτότητα τους. Εξάλλου σε αυτή τη μαγική φράση στηρίζονται και οι ίδιοι: …… ”don’t break the circle”………
Κείμενο : Αντώνης Κοντογιάννης
