Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που μπορεί να περνούν δίπλα μας και να μην προσέχουμε καν. Να υπάρχουν καταστάσεις που δεν εκτιμήσαμε πώς μπορεί να εξελιχθούν, ή να μην μπήκαμε στον κόπο να ταυτιστούμε με αυτές, με αποτέλεσμα η άποψή μας να μένει ημιτελής ή και λαθεμένη. Ακόμη και ο περίγυρός μας μπορεί να μην μας προσφέρει ευκαιρίες ώστε να κοιτάξουμε κάτι διαφορετικό και να δώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας μία σε κάτι που να αξίζει.
Έτσι και στην μουσική υπάρχουν συγκροτήματα που χαντακώνονται από το μάνατζμεντ και την βιομηχανία ή κι από τους οπαδούς, αν κάτι αποκλίνει πολύ από την κυρίως πορεία που θέλουν. Η προώθηση μιας μπάντας και το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι άλλος ένας παράγοντας (ίσως ο σημαντικότερος) για το πόσο μεγάλο μπορεί να γίνει ένα όνομα. Πώς να ανακαλύψει ο ακροατής κάτι καινούριο αν αυτό έχει 20.00€ και είναι καταταγμένο μαζί με ακούσματα διαφορετικής αισθητικής; Κι αν καταφέρει να το κάνει, θα καταφύγει στο download, όπως κάνει η πλειοψηφία και δεν την κατηγορώ καθόλου.
Κατά τη διάρκεια μιας βόλτας σε ένα από τα μεγάλα δισκάδικα της Αθήνας, έπεσα τυχαία πάνω σε ένα συγκρότημα από τον Καναδά, που μόλις κυκλοφόρησε νέο δίσκο, τους Kerretta. Ενδιαφέρον εξώφυλλο, με ένα γλυπτό να απεικονίζει αγγέλους μέσα από την καλειδοσκοπική ματιά του Michael Chalberg. Η δισκογραφική ήταν η Golden Antenna, που συνηθίζει να δίνει ιδιαίτερες κυκλοφορίες, αλλά η τιμή ήταν αποκαρδιωτική, οπότε σκέφτηκα “Kerretta μας τον πλάτανο”. Σε μια δεύτερη, άκαρπη από αγοραστικής πλευράς, βόλτας σκέφτηκα να δώσω το εικοσάρικο κι ας πάει και το παλιάμπελο. Όποιος με χλευάσει γι’ αυτήν την κίνησή μου, εύχομαι να καεί ο σκληρός του με τα mp3. Μια κίνηση την οποία δεν μετάνιωσα.
Το group, το οποίο δεν δίνει καμία πληροφορία για τα μέλη του, την καταγωγή του, τον παραγωγό ή οτιδήποτε άλλο όπως συνηθίζεται, περιορίζεται, οπτικά, σε ένα πολύ καλό artwork, πάνω σε ένα εξαιρετικό σκληρό χαρτί. Η μουσική τους άποψη από την άλλη κινείται σε κλασικό instrumental post rock ύφος, της σχολής των Russian Circles ή και των Caspian, αλλά χωρίς την art rock αισθητική τους. Εξαιρετικές συνθέσεις σε όλα τα κομμάτια, με φανερή την ικανότητα της τριάδας να ελίσσεται καταπληκτικά μεταξύ ταξιδιάρικης ηρεμίας (χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου είδους), απλών – χωρίς παραμόρφωση της κιθάρας – riff και μεγαλειωδών μπάσων ξεσπασμάτων με την απαραίτητη βαρύτητα. Σε αρκετά σημεία θα θυμίσουν Pelican, αφού σε αυτές τις περιπτώσεις ο ήχος γίνεται πιο βαρύς και σκοτεινός ή αλλιώς “doomy”. Οι τελευταίοι άλλωστε κατάγονται από το Σικάγο, όπως και οι Russian Circles, άρα η προσέγγισή τους τείνει προς τις ίδιες καταβολές.
Υπέροχες κι έξυπνες μελωδίες κατακλύζουν τα ηχεία σε στιγμές χαλαρωτικές, όπως στο αινιγματικό “Dinshah”, το οποίο ακολουθείται από το αρκετά groovy “The Square Outside” ώστε να δοθεί και μια κινητικότητα στον αυχένα, ή με κομμάτια τα οποία συνδυάζουν και τις δύο παραπάνω απόψεις, όπως το “Nest of Spies”, στοιχείο που διακατέχει όλο το “Vilayer”.
Οι Kerretta κάνουν μια αξιόλογη προσπάθεια με τον δίσκο τους, η οποία στην άλλη άκρη του Ατλαντικού έχει ήδη αναγνωριστεί. Στην Ευρώπη δεν τυγχάνουν της ίδιας αποδοχής, αν και άλλες μπάντες, ίδιας ή και χαμηλότερης αξίας το έχουν καταφέρει. Μια καλύτερη προώθηση θα ήταν θεμιτή, αφού δεν είναι δυνατόν να κατηγοριοποιούν το CD τους απλά μέσα στο γράμμα K του metal (την στιγμή που δεν είναι τόσο post metal όσο post rock) και μεταξύ των “super κακών” Kataklysm και Krisiun με τους ανάποδους σταυρούς. Η θέση τους αξίζει να είναι, αν όχι μαζί, τουλάχιστον δίπλα στα μεγάλα ονόματα του post rock.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
