Πλέον είναι συμβατικό για μια metal μπάντα να εξαπολύει ύβρεις προς πάσα κατεύθυνση αγίων. Ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως οι hard rockers Stryper δήλωναν τολμηρά ως φανατικοί χριστιανοί, αν και είχαν καταντήσει οι Κυνούσηδες του hard rock, πετώντας βιβλία της Αγίας Γραφής από την σκηνή σε κάθε συναυλία τους. Το να τραγουδά κάποιος για τις αρετές της θρησκείας του έχει περάσει ως απαξιωτική άποψη, που θα χαντακώσει τον καλλιτέχνη. Άρα φτάσαμε στο σημείο να είναι αντισυμβατικό για συγκρότημα να θεωρείται χριστιανικό.
Ένα τέτοιο είναι οι Αμερικανοί Norma Jean οι οποίοι παίζουν από το 1997 και θεωρούνται από τους πρωτοπόρους του mathcore. Ποιος θα περίμενε να βλέπει 5 νεαρούς να χτυπιούνται σαν τους The Dillinger Escape Plan και να περνούν χριστιανικά νοήματα; Το καλό με την υπόθεση βέβαια είναι το ότι οι στίχοι τους δεν αποτελούνται από τα κλασικά “μετανοείτε” και “ο Χριστός σώζει”, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για κοινωνική στιχουργία με βάση κάποιες χριστιανικές και όχι εκκλησιαστικές διδασκαλίες, την άσχημη δηλαδή πλευρά της θρησκείας. Προβληματισμοί γύρω από τον θάνατο, την συμπαράσταση σε αυτούς που την έχουν ανάγκη κτλ αποτελούν κυρίως τα θέματά τους, κάνοντάς το όμως με τρόπο που δεν διαθέτει εκείνη την ενοχλητική αύρα του κατηχητικού, αλλά μια ποιητική ματιά που δεν θυμίζει τους γιγαντιαίους “ταπεινούς” πολυελαίους.
Η μπάντα έχει εκδώσει καταπληκτική μουσική για το είδος της, αρχής γενόμενης με το “Bless The Martyr And Kiss The Child”, συνέχισε με το “O’ God, The Aftermath”, δίσκο σταθμό που μαζί με τα “Jane Doe” των Converge και ότι είχαν εκδώσει οι The Dillinger Escape Plan μέχρι τότε, εδραίωσαν ένα τεχνικό, φιλοσοφημένο, πολύ σκληρό και ιδιαίτερα έντονο ιδίωμα, το mathcore. Η συνέχεια έγινε με το πολύ καλό “Redeemer” του 2006 και ακολούθησε το “Norma Jean Vs The Anti Mother” με το οποίο θέλησαν να στρέψουν τον ήχο τους σε πιο εμπορικές κατευθύνσεις, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα αφού έτειναν προς εκείνο το άχαρο μελωδικό metalcore που έχει γεμίσει τον τόπο τα τελευταία χρόνια.
Ήρθε τελικά η ώρα για το πέμπτο άλμπουμ τους, με τίτλο “Meridional”. Η διάθεση που φανερώνουν αυτή τη φορά είναι μεν πιο αυθεντική από αυτήν της προηγούμενης δουλειάς, αρκετά πιο ήρεμη από αυτήν των τριών πρώτων τους δε. Το mathcore στοιχείο εμφανίζεται σε πολλά σημεία του δίσκου και θυμίζει έντονα Converge, όπως στο “The Anthem Of The Angry Brides”, αλλά και στο σύνολό του να διαθέτει τα κλασικά στρυφνά riff και τον καταιγισμό άγριων φωνητικών και γεμάτων όγκο εγχόρδων. Η εντύπωση που προκαλείται βέβαια δείχνει πως το “Meridional” δεν είναι mathcore. Μπορεί να φανερώνει τέτοιες τάσεις, όμως έχει ξεφύγει από τον παλιό τρόπο παιξίματος. Η στροφή προς μια απλοποίηση των συνθέσεων είναι φανερή, όχι τόσο όσο στο “Vs The Anti Mother” αλλά τόσο όσο χρειάστηκε για να φύγει από πάνω τους ο χαρακτηρισμός του mathcore.
Ακόμα κι έτσι πάντως οι Αμερικανοί “το έχουν” ακόμα. Πολύ καλά riff κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή ψηλά και δείχνουν μια ώριμη ματιά, την οποία βέβαια διέθεταν από τα πρώτα βήματά τους. Η τάση προς έναν mainstream ήχο θυμίζει λίγο τον τρόπο που δοκίμασαν οι The Dillinger Escape Plan να εισάγουν ήρεμα και ιδιαίτερης μουσικής αξίας κομμάτια στους τελευταίους δίσκους τους, όμως οι Norma Jean τείνουν απλώς σε ένα καλό μεν metalcore μίγμα, σαφώς υποδεέστερο των υπολοίπων δε. Ωστόσο τα τραγούδια είναι καλά δομημένα και πάνω απ’ όλα, οι μελωδίες του είναι εξαιρετικές, όπως στις απλές συνθέσεις του “Falling From The Sky: Day Seven” με το κυρίως θέμα να προκαλεί ρίγος στο άκουσμά του. Σε άλλα είναι διάχυτο το groovy στοιχείο μετριάζοντας τις όποιες ελλείψεις σε πολυπλοκότητα έχει επιφέρει αυτή η αλλαγή πλεύσης.
Καταπληκτικό το artwork του Jason Oda με το εξώφυλλο και τα εσωτερικά σε απίθανες digital, κυρίως σουρεαλιστικές εκφάνσεις γύρω από την πορεία του ανθρώπου και της ζωής γενικότερα.
Αν το “Meridional” ήταν ο πρώτος δίσκος μιας πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας θα μιλούσαμε για μια καταπληκτική αρχή. Όμως οι Norma Jean έχουν καταφέρει μεγαλύτερα πράγματα στο mathcore, το οποίο πλέον εναλλάσσουν με το metalcore (το οποίο υπερτερεί) καταφέρνοντας να ικανοποιήσουν τους οπαδούς τους με τα riff τους, όχι όμως και να τους εντυπωσιάσουν. Φαίνεται πως δύσκολα θα ξεπεράσουν τα τρία πρώτα άλμπουμ τους και ειδικά το επικό “O’ God The Aftermath”.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
