Τι κατάσταση κι αυτή με τις ταμπέλες στην μουσική. Ειδικά στο metal, όποιος θέλει να ξεχωρίσει, αυτοχαρακτηρίζεται με διάφορους στομφώδεις τρόπους δίνοντας ακόμη και λάθος εντύπωση για το τι παίζεται στις συνθέσεις του. Είναι λογικό κι επόμενο βέβαια από τη στιγμή που τα τελευταία 15 χρόνια έλαβε χώρα μια εισβολή άνευ προηγουμένου, από αμέτρητα συγκροτήματα, τα οποία φυσικά διέφεραν το ένα με το άλλο σε λίγα σημεία, αρκετά όμως ώστε να δημιουργήσουν μικρά παρακλάδια στον κορμό της κύριας κατηγορίας. Έτσι εμφανίστηκε το math (είτε σαν math rock ή math core), το grind (ή grind core), metal core και πάει λέγοντας. Ενδιαφέρουσα και χιουμοριστική ήταν μια περιγραφή για τους Mastodon, της περιόδου “Remission”, όταν κάποιος δεν μπόρεσε να τους κατατάξει ακριβώς κι αποκάλεσε το στυλ τους “rock’n’roll progressive death core”. Είναι γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης άλλωστε, να κατηγοριοποιεί και να ταμπελοφορεί το οτιδήποτε, είτε αυτό είναι νότες, πολιτικές απόψεις, τέχνη ή έμψυχο όν.
Οι Cephalic Carnage είναι ένα από τα παλιότερα σχήματα στο είδος του, αφού υφίσταται από το 1992, κυκλοφορώντας ήδη 5 full – length album, τα περισσότερα των οποίων την περασμένη δεκαετία του ’00. Πώς θα μπορούσε κάποιος τώρα να καθορίσει αυτό το είδος; Η αλήθεια είναι πως με τα χρόνια η αντίληψή τους για τη μουσική άλλαζε. Η ακραία προσέγγιση των δύο πρώτων δίσκων δεν διέθετε κάτι το αξιομνημόνευτο, παρά μόνο την άψογη τεχνική κατάρτιση όλων των μελών και τις λίγες math εκρήξεις, που χάνονταν μπροστά στο χειμαρρώδες grind core. Στο τρίτο, “Lucid Interval”, η jazz πολυπλοκότητα έγινε κύριο στοιχείο τους και η αναρχία πήρε τη θέση δίπλα στο χάος των προηγούμενων συνθέσεων, ενώ με το “Anomalies” φάνηκε μια διάθεση για μια ελαφριά (όσο πατάει η γάτα) στροφή προς πιο mainstream καταστάσεις. Επόμενο ήταν το “Xenosapien”, όπου το τοπίο ξεκαθάρισε λίγο, με το τεχνικό grind core να συνοδεύεται με έντονες math εκφράσεις, παράλληλα πάντα με τις υπερηχητικές ταχύτητες και τα ζωώδη φωνητικά, αλλά και πολλά progressive στοιχειά τα οποία πάντοτε εμφάνιζαν με αύξοντα ρυθμό.
Στο τέλος του 2010 εξέδωσαν, μέσω της ίδιας δισκογραφικής εταιρίας, τον 6ο τους δίσκο με τίτλο “Misled By Certainty”. Σίγουρα πρόκειται για την πιο ώριμη κι ολοκληρωμένη δουλειά τους, πάντα με φόντο την ακραία προσέγγισή τους. Η αλήθεια είναι ότι οι Αμερικανοί είναι μια απρόβλεπτη μπάντα, ικανή για όλα, όμως και ο πιο υποψιασμένος έχει ένα μικρό φόβο για το αν αυτό που θα ακούσει είναι στα όρια του υποφερτού ή κάτι που θα κουράσει με το πολύπλοκο και ταχύτατο χάος του.
Με το πρώτο κιόλας κομμάτι έρχεται μια έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο του ακροατή. Καθαρά progressive ήχοι, μακριά από grind καλούπια, φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις συνθετικές ικανότητές τους. Ακόμη και τα φωνητικά του Lenzig Leal είναι κάπως πιο σαφή και ξεχωρίζουν πλέον οι λέξεις μεταξύ τους. Όλο το άλμπουμ κυμαίνεται μεταξύ αυτής της νοοτροπίας και της γνώριμης εξτρεμιστικής διάθεσής τους, όπως στο “Abraxas Of Filth” όπου ο νέος μπασίστας Nick Schendzielos παίζει με έναν τρόπο που θυμίζει παλιούς Atheist, ο drummer John Merryman αποδεικνύει ότι παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους της συγκεκριμένης σκηνής και οι κιθαρίστες Steve Goldberg και Brian Hopp αποσαφηνίζουν γιατί οι Cephalic Carnage θεωρούνται τόσο πρωτοποριακό συγκρότημα. Γεγονός είναι πως αυτή τη φορά το μέρος των εγχόρδων δεν τείνει τόσο στο math, αλλά στο progressive, κάτι που ίσως να προέρχεται κι από την αποχώρηση του προηγούμενου κιθαρίστα Zac Joe.
Φυσικά δεν λείπουν όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία, όπως τα grind core περάσματα με τις κλασικές διπλές μπότες και blast beats, κιθάρες που νομίζει κάποιος πως σπέρνουν τον όλεθρο και “μα γιατί κάνει έτσι αυτός;” φωνητικά, παράλληλα με κάποιες jazz μελωδίες και solo. Αυτό βέβαια που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι τα ιδιαίτερα τραγούδια που συνδυάζουν όλη τη φιλοσοφία τους, όπως το “Dimensional Modulation Transmography” ή το “Ohrwurm” με το εκπληκτικό grind riff και την έντονα progressive έως και fusion αντιμετώπιση, που φέρνει έως και στους παρανοϊκούς prog-noise-fusion κτλ Νορβηγούς Shining (όχι τους black metallers), αφού το σαξόφωνο χρησιμοποιείται, λίγο μεν, σαν κύριο όργανο δε. Επικό το 12λεπτο “Repangaea”, όπου φανερώνουν διαφορετική άποψη που ξεφεύγει από τα προηγούμενα και ίσως να παρομοιάζεται περισσότερο με αυτήν των Baroness, αν και καθ’όλη την πορεία τους έχουν προϊδεάσει τους οπαδούς τους για τα πάντα, ακόμα και για τον χαβαλέ του τελευταίου κομματιού “Aeyeucgh”.
Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το artwork του Orion Landau, το οποίο είναι τόσο πολύπλοκο, άρρωστο, σουρεαλιστικό και εντυπωσιακό που ταιριάζει γάντι στο όλο σκηνικό που έχουν στήσει και δεν περιορίζεται μόνο στο εξώφυλλο αλλά συνεχίζει και στο εσωτερικό.
Ήταν ανέκαθεν στο ύφος τους να κάνουν πράγματα που όδευαν στο όριο μεταξύ ακραίου ήχου και μουσικότητας. Με το “Misled By Certainty” κάνουν ένα βήμα ακόμα προς την ωριμότητα και την μουσική ως αξίες. Μπορεί να είναι ιδιόρρυθμος και εφευρετικός δίσκος, όμως δεν συνίσταται για όσους δεν έχουν κάποια συμπάθεια προς τόσο εξτρεμιστικής διάθεσης ακούσματα. Για τους οπαδούς του χώρου, πάντως είναι μια πολύ καλή είδηση.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
