Η περασμένη δεκαετία έβγαλε αρκετά μεγάλα ονόματα στο κλασικό rock, που πολλοί ονομάζουν πλέον new rock, αφού ως κάτι τέτοιο θεωρούν μόνο το παλιό. Οι White Stripes, οι Muse, οι Arcade Fire και άλλοι πολλοί έδωσαν μια πνοή στο μεγαλύτερο μουσικό κίνημα των τελευταίων 40 ετών, το οποίο είχε ξεμείνει στα πολύ γνωστά και θρυλικά σχήματα. Μέσα σε αυτά πρέπει σίγουρα να προσθέσουμε κι άλλο ένα από την Αμερική, το επίσης ντουέτο (όπως ο Jack και η Meg White) Black Keys.
O Dan Auerbach (κιθάρα φωνητικά) κι ο Patrick Carney (drums) έχουν εκδώσει μέχρι τώρα 6 δίσκους, καταφέρνοντας να κερδίσουν δύο Grammy για τον τελευταίο, “Brothers”. Η εμπορική επιτυχία ήταν σίγουρη, κυρίως στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, όπου και το είδος της μουσικής τους είναι πιο δημοφιλές από ότι στην Ευρώπη. Το blues rock που έχουν αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια άλλωστε, από εκεί προέρχεται.
Το “Brothers” λοιπόν, ως 6η δουλειά, τους έχει προσφέρει απλόχερα επιτυχία, χρήματα κι αναγνωρισιμότητα. Φαίνεται πως συγκίνησε πολύ κόσμο με τις μελωδίες του αλλά και τους στίχους, που όλα μαζί σαν αποτέλεσμα έφερναν αρκετά στις παρόμοιες μπάντες του ‘70.
Το άλμπουμ των 15 συνθέσεων, είναι άλλο ένα δείγμα της νοοτροπίας των Αμερικανών, στο οποίο όμως έχουν ρίξει τους τόνους. Το blues εναλλάσσεται περισσότερο με το pop rock όσο ποτέ άλλοτε, ενώ στιγμές παλιού καλού δυνατού και βρώμικου rock’n’roll δεν υπάρχουν. Κομμάτια σαν το “Your touch” από το “Magic Portion” ή το “I Got Mine” από το προηγούμενο “Attack & Release” έχουν δώσει τη θέση τους σε αντίστοιχα πιο new rock όπως το “Everlasting Light”, ένα τραγούδι σε πολύ απλό και χαλαρό pop rock ύφος, στο οποίο όμως ο Auerbach ερμηνεύει καταπληκτικά και διαφορετικά από το γνώριμο στυλ του, αφού ουσιαστικά είναι δομημένο έτσι ώστε ο ίδιος να το αναδεικνύει. Με το “Next Girl” τα πράγματα μπαίνουν λίγο στη θέση τους και η bluesy διάθεση ρέει ξανά από τα ηχεία. Ένα από τα singles του “Brothers”, το “Tighten Up” μας στέλνει πάλι σε new rock καταστάσεις, με τον τρόπο που έκαναν κάποτε οι U2 και δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα, παρόλο που οι στίχοι είναι κάπως “πονεμένοι”. Το “I’m Howling For You” δίνει ένα πιο κλασικό στίγμα, με τα riffs του να τείνουν στην χαρακτηριστική εποχή του ροκ, κάτι που ενισχύεται και από τα λόγια που μιλούν για μια γυναίκα και το πόσο πολύ την θέλει ο δόλιος ο στιχουργός (“the little girl’s got a hold on me, like glue, baby I’m howling for you”). Το “She’s Long Gone” είναι από τα πιο δυνατά του δίσκου και πιο blues rock από τα υπόλοιπα, καθώς ο ήχος του παραπέμπει τόσο πολύ στην δεκαετία του ‘70 και ιδιαίτερα σε μεγάλα blues rock κομμάτια όπως το “I’ll put a spell on you” (όχι τόσο πολύπλοκο βέβαια), που ακόμη και η παραγωγή είναι τόσο σωστά τοποθετημένη και κάνει την κιθάρα να ακούγεται με εκείνη την παλαιωμένη χροιά που έχουν αγαπήσει εκατομμύρια. Ακόμη και φυσαρμόνικα μπορεί να θυμίσει το εφέ που χρησιμοποιούν, κάτι που σίγουρα του πάει πολύ. Συγκινητικές μελωδίες στο “Unknown Brother”, όπου μιλούν για έναν αδερφό που δεν γνώρισαν ποτέ αλλά κι έτσι ακόμη τραγουδούν για τη μνήμη του.
Ολόκληρο το άλμπουμ κινείται γύρω από αυτούς τους ρυθμούς, μαζί με έναν “αισιόδοξο” πόνο και τα 55 λεπτά του μοιάζουν αρκετά ώστε να αποζημιώσει όλους τους φίλους του συγκροτήματος, κυρίως αυτούς που τους αγαπούν για τις μπαλάντες με τη ‘70s αίσθηση.
Η προσπάθεια που έχει γίνει από τους συντελεστές είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη, αφού έχει καταφέρει να αποδώσει στο έπακρο το κλίμα που ήθελε το ντουέτο. Τα φωνητικά που είναι το σημαντικότερο blues στοιχείο μέσα στο “Brothers”, το αναδεικνύουν περισσότερο από τις συνθέσεις, αν κι ο Auerbach που διαθέτει πολλά πρίμα για το είδος, με τη νότια προφορά και με τον (όχι και τόσο βαρύ) καημό που βγάζει, παραπέμπει στους μαύρους τροβαδούρους πολλών δεκαετιών πίσω.
Το πακέτο περιλαμβάνει ένα bonus cd με τίτλο “Akron Sessions” στο οποίο παίζουν έξι από τα κομμάτια του “Brothers” με έναν τρόπο, λίγο πιο βρώμικο και κλασικό, κάτι που θα αρέσει στους πιο φανατικούς ροκάδες.
Εν κατακλείδι η τελευταία δουλειά των “μαύρων κλειδιών” είναι μια πολύ καλή και φρέσκια ιδέα, τη στιγμή που δεν υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα που παίζουν εμπορικό blues rock. Μπορεί να μην είναι το πλέον καλλιτεχνικό νέο στο χώρο αλλά αξίζει ακροάσεις από τους οπαδούς της ροκ σκηνής, που θα δουν μια αναβίωση ενός παλιού, καλού, αλλά ταυτόχρονα αυθεντικού ήχου που δεν αντιγράφει απλώς το παρελθόν, αλλά μαθαίνει από αυτό και συνεχίζει την παράδοση.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης
