Οι Arms and Sleepers αισίως έφτασαν στο 12ο επίσημο άλμπουμ τους και στο πρώτο για το 2011! Αν και το νέο τους άλμπουμ περιέχει 12 τραγούδια πιο πολύ σου δίνει την αίσθηση ενός ΕΡ καθώς πολλά από αυτά έχουν μικρή χρονική διάρκεια, μοιάζοντας με μουσικές ιδέες που απλά έπρεπε να εκφραστούν άμεσα! Η συνταγή και σε αυτή την κυκλοφορία των Arms and Sleepers παραμένει η ίδια. Post-rock ήχος που τρυπώνει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και ambient πειραματισμοί που κάνουν την μουσική τους ολοένα και πιο γοητευτική!
Η μουσική τους παραμένει αρκετά σκοτεινή, αλλά όχι σε σημείο που να κουράζει και να θλίβει. Το αντίθετο μάλιστα! Κάθε τραγούδι μοιάζει με μια βατή μα συνάμα πολυσύνθετη διαδικασία, μια διαδικασία εξέλιξης των συναισθημάτων κατά την ακρόαση του.
Το άλμπουμ ξεκινά με το "Crash" το οποίο επιβεβαιώνει το παραπάνω μουσικό μοτίβο με την αργή πιανιστική του μελωδία να σε κατακτά όσο περνούν τα δευτερόλεπτα! Γοητείας συνέχεια με το "Lisbon" με το χαρακτηριστικό idm beat να χτυπά μέσα στο μυαλό του ακροατή! Το "Croixe Rouge" είναι ένα μάλλον αδιάφορο τραγούδι, καθώς δεν διαθέτει αυτό το κάτι που θα το κάνει ελκυστικό. Το "Lovers Arctic" ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των μουσικών ιδεών που έπρεπε να εκφραστούν και κατά τη γνώμη μου ορθότατα εκφράστηκε. Πιάνο και βιολί σε ένα εξαιρετικό συνδυασμό που σε κάνει να νιώθεις λύπη που δεν κρατά περισσότερο. Βλέποντας το τραγούδι "Clayton" αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η ταινία "Michael Clayton" για την οποία οι Arms and Sleepers είχαν γράψει κάποια μουσικά μέρη. Λέτε να είναι κάποιο απομεινάρι;
Πόσο μελαγχολικό μπορεί να ακουστεί ένα τραγούδι με αργόσυρτο πιάνο κι έναν παραμορφωμένο βόμβο που θυμίζει το φύσημα του αέρα; Αυτή ακριβώς την απορία σου προκαλεί το "The Dying Animal" αλλά και το "Nova" με το δεύτερο να προδίδει μια πιο κινηματογραφική διάθεση στην δυναμική και την σύνθεσή του. Το "Rondo" δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προκάλεσε μια τρομερή ανατριχίλα. Πιάνο που σε κάνει να το λατρεύεις και ένα τραγούδι ιδανικό για ακρόαση με κλειστά μάτια (βασικά κάθε σύνθεση της μπάντας προσφέρεται για τέτοια ακρόαση).Βέβαια όταν έρχεται η ώρα του "Tonight We're Thinking of You" ο ακροατής καθηλώνεται κυριολεκτικά! Ενορχήστρωση που φωνάζει ambient από χιλιόμετρα και ήχος που σε στέλνει κυριολεκτικά στην άβυσσο! Το "The Hidden Sea" είναι ακόμα ένα τραγούδι που δεν μου έκανε το κλικ, αλλά αυτό διόλου με πείραξε καθώς ακολουθούν τα "Quiet Camera" και "Night" που κλείνουν μοναδικά το συγκεκριμένο άλμπουμ. Το πρώτο πολύ μικρό, αλλά τόσο μεστό και το δεύτερο απόλυτα ικανό να σου δημιουργήσει την εικόνα και την αίσθηση αυτού που περιγράφει ο τίτλος του, της νύχτας!
Mε μια γενική ματιά το Nostalgia For the Absolute είναι ένα πλήρες άλμπουμ. Ένα άλμπουμ με αρχή, μέση και τέλος, που δίνει στον ακροατή μια αίσθηση σταδιακής μεταμόρφωσης, του δείχνει το δρόμο μέσα στον κόσμο των συναισθημάτων και τον κάνει να βαδίσει στην λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αποθέωση και την μελαγχολία-απόγνωση! Το Nostalgia For the Absolute είναι ένα άλμπουμ που επιβάλλεται να ακούσει κάποιος!
Κείμενο : Γιώργος Παρδάλης
