“Μπορεί να έχεις γεννηθεί σε ένα μέρος αλλά να νιώθεις ότι η ψυχή σου ανήκει αλλού” είχε δηλώσει ο Karl Sanders των Nile με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του δίσκου “Saurian Meditation” πίσω στο 2004.Φυσικά εννοούσε ότι παρά το γεγονός ότι είναι Αμερικάνος, νιώθει πολύ κοντά στον πολιτισμό της Μέσης Ανατολής και ενώ ο Sanders ανήκει εκεί πνευματικά μόνο, οι Melechesh ανήκουν και ληξιαρχικά. Με καταγωγή από το Ισραήλ λοιπόν οι “Middle-Eastern black” metallers όπως σωστά τους έχουν χαρακτηρίσει, σε όλους τους δίσκους της καριέρας τους μπολιάζουν το τραχύ black metal τους με μεσανατολικές κλίμακες και folk στοιχεία και ομολογουμένως το κάνουν με επιτυχία μακριά από ποζεριλίκια και δήθεν avant-gard-ισμούς. Οι Μelechesh νιώθουν και μάλιστα άσχημα. Βέβαια, είμαι σίγουρος ότι συνειρμικά θα σας έχουν ήδη έρθει στο μυαλό οι φοβεροί Orphaned Land αλλά και οι προαναφερθέντες Nile. Ο ήχος των Melechesh όμως είναι μαυρομεταλλικός και διαφέρει από το μελωδικό ethnic-death metal των πρώτων αλλά και από το βάρβαρο death metal των Νile.
Μετά από τέσσερα χρόνια “διακοπών” που ακολούθησαν το “Emissaries” του 2006, μας παρουσιάζουν φέτος το πέμπτο δισκογραφικό τους πόνημα με τίτλο “The Epigenesis”.Για την παραγωγή του album οι Melechesh ταξίδεψαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη και τα Babajim Studios και σύμφωνα με δηλώσεις του Ashmedi(τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας) η επιλογή αυτή έγινε ώστε να απορροφήσουν όλο το vibe της Πόλης και να το περάσουν στη μουσική τους. Μπάσιμο του δίσκου με το “Ghouls of Nineveh” και το mid-tempo ανατολίτικο riff του(που επαναλαμβάνεται σε όλη σχεδόν την διάρκεια του κομματιού)που σε συνδυασμό με τα δυναμικά black φωνητικά του Ashmedi μας χώνουν με τη μια στο “τζαμί». Κομματάρα.Full-speed ταχύτητες στη συνέχεια με το “Grand Gathas Of Baal Sin” και οι κλασσικές black/death φόρμες στα πρώτα λεπτά οδηγούν σε mid-tempo γέφυρες καθώς και σε πιο ambient-folk καταστάσεις προς το τέλος του τραγουδιού. Το “Sacred Geometry” ακολουθεί με το φοβερό mid-tempo riff του, ενώ τα φωνητικά στάζουν ακόμη μια φορά βιτριόλι. Από τα highlights του δίσκου σίγουρα. Τέταρτο κομμάτι του δίσκου το “The Magickan And The Drones” με πιο thrash-αριστό riffing και τρομερό drumming από τον Xul. Δεύτερο μεγαλύτερο σε διάρκεια το “Mystics of the Pillar” που ακολουθεί σε πιο ήπιες ταχύτητες και με φοβερή “Prince of Persia” ατμόσφαιρα. Οι πρίζες βγαίνουν στο ορχηστρικό “When Halos of Candles Collide” ενώ και η “μηχανή” των Melechesh μπαίνει εδώ στο “ρελαντί” αφού εδώ μιλάμε για καθαρά παραδοσιακή μουσική κατευθείαν από τα βάθη της Μέσης Ανατολής. Σαγηνευτικό κομμάτι και ευχάριστο διάλειμμα για ανάσες από το σφυροκόπημα. Τα κεφάλια πάλι μέσα όμως με το “Defeating the Giants” και οι black κιθάρες βαράνε αλύπητα, ενώ το “Illumination-The Face of Shamash’’ με τις τεχνικές κιθάρες του και τα πωρωτικά ανατολίτικα περάσματα αποτελεί ακόμη ένα highlight του δίσκου.”Negative Theology” και το κοπάνημα συνεχίζεται λίγο πριν το δεύτερο instrumental του δίσκου το “A Greater Chain of Being”.Πάλι ήρεμοι ρυθμοί αλλά πιο «φορτωμένο» και όχι τόσο ambient.To ομώνυμο κομμάτι του album με το οποίο κλείνει ο δίσκος, είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια αλλά καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο μέχρι το τέλος. Τρομερή μίξη black/death με Middle-East στοιχεία. Το εξώφυλλο-κόσμημα, γεμάτο συμβολισμούς που συνδέονται με την στιχουργία του δίσκου είναι του John Coulthart.Οι στίχοι αναφέρονται στην Σουμεριακή/Μεσοποταμιακή μυθολογία όπως μας έχουν συνηθίσει άλλωστε οι Melechesh και δένουν άψογα με τη μουσική.
Ανακεφαλαίωση: Κορυφαία παραγωγή, τρομερές συνθέσεις, απόλυτα ισορροπημένος δίσκος και ήδη από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2010.Τώρα που ανήκουν και στο δυναμικό major-label εταιρίας(Νuclear Blast) μπορεί να κάνουν και το break-through. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους αλλά σίγουρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για εσάς να τους ανακαλύψετε (όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη) και για τους ίδιους να ανοιχτούν επιτέλους σε πιο ευρύ κοινό και να δεχτούν την αναγνώριση που τους αξίζει. All hail Melechesh!!!
Κείμενο : Λάζαρος Σαγάνης
Κείμενο : Λάζαρος Σαγάνης
