Τον τελευταίο καιρό έχω έρθει αρκετές φορές αντιμέτωπος με δικές μου στερεότυπες απόψεις και καλώς ή κακώς ,αφορμή έχουν σταθεί οι φοβερές δισκογραφικές δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει μεγάλα ονόματα στο χώρο του metal και όχι μόνο. Εκεί που θεωρούνταν ξεγραμμένα (από κοινό και κριτικούς) ή το επίπεδο των albums τους περιφέρονταν γύρω από την μετριότητα, εμφανίζονται στο προσκήνιο με ένα album δυναμίτη και αποδεικνύουν περίτρανα ότι “ποτέ μη λες ποτέ”. Άποψή μου βέβαια είναι ότι συγκροτήματα που έχουν προσφέρει τόσα πολλά στο χώρο της μουσικής δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν.Έτσι και ο Halford. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα για την αξία του ως καλλιτέχνης. Αποδεικνύει όμως για ακόμα μια φορά ότι “μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να κάνουμε πράγματα” και όχι το αντίθετο. Στα 60 του πλέον όχι μόνο δεν σκέφτεται τη “συνταξιοδότηση” αλλά και 160 ακόμη χρόνια να του έδινες δεν θα στερούνταν έμπνευσης.
Στο νέο του album “Made of metal” παρουσιάζει 14 νέα τραγούδια γραμμένα από τον ίδιο και τον «συνήθη ύποπτο» RoyZ.
Τρομερά riffs,φοβερά solos και μοναδικές, πολυδιάστατες ερμηνείες από τον Metal God που το λαρύγγι του κρατάει ακόμα πολύ καλά. Με ήχο μακριά από τα χαμηλά κουρδίσματα του “Crucible”,πιο κοντά στο “Resurrection” και σε απόσταση αναπνοής από τον Priest ήχο εποχής “Painkiller” καταλαβαίνει κανείς ότι ο Halford επιστρέφει στον παλιό καλό Priest-ήχο. Μπαίνει στην χρονοκάψουλα χωρίς ίχνος παρελθοντολαγνείας και επιστρέφει με μια χούφτα αστερόσκονη της εποχής για τα καινούρια τραγούδια του. Μερικοί πειραματισμοί εδώ και εκεί του «βγαίνουν» και είναι καλοδεχούμενοι.
Aς δούμε όμως τα τραγούδια λίγο πιο διεξοδικά. Το “Undisputed” ανοίγει το δίσκο και μας βάζει με τη μία στο κλίμα. Καλπάζοντα riffs μας σφυροκοπούν ανελέητα και κάτι μου λέει ότι το αμόνι γράφει πάνω έτος κατασκευής 1990 (…Between the hammer and the anvil). Tα εναλλασσόμενα solos το επιβεβαιώνουν και αποτίνουν φόρο τιμής στους Tipton/K.K Downing. Στις ίδιες speed-άτες φόρμες κινείται και το επόμενο τραγούδι του δίσκου “Fire and Ice” με περισσότερη μελωδία και πολύ όμορφους στίχους. Συνέχεια με το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και όσοι δεν έχετε δει ακόμα το video-clip με το αμάξι του Ηalford να παίρνει μέρος σε αγώνες NASCAR και να κερδίζει, χάνετε ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης(…αν είστε βέβαια κάτω των 10 ετών ξέχασα να πω).Το τραγούδι πάντως είναι αρκούντως ατμοσφαιρικό και πιασάρικο…Και τώρα να ρωτήσω…Βγάλατε από την αποθήκη τις air-guitars σας; Αν όχι μόλις που προλαβαίνετε γιατί μπαίνει το καταιγιστικό riff του “Speed of Sound”. Δυναμικό,απλό και πανέμορφο τραγούδι ενώ το μικρό πέρασμα από “Blood red skies” δεν μας χαλάει καθόλου. Το αντίθετο…”Carpe Diem” φαίνεται να μας λέει στο “Like there’s no tomorrow” o Halford. Τα riffs δαγκώνουν σβέρκους, τα σόλο κεντάνε μελωδίες και ο Rob ερμηνεύει “Σαν να μην υπάρχει αύριο”. Στο ίδιο κλίμα τραγικής αισιοδοξίας συνεχίζει στιχουργικά και το “Till the day I die” και στην εισαγωγή του τραγουδιού πειραματίζεται με slide-κιθαριές και southern στοιχεία και πιστεύω ότι το πείραμα είναι επιτυχημένο.”We own the night” μας λέει ο Metal God στη συνέχεια και το ρομάντζο των στίχων υποστηρίζεται όμορφα από την αισθαντική ερμηνεία του Rob ενώ και τα πλήκτρα ομορφαίνουν το κομμάτι χωρίς να το “λιγώνουν”. To επόμενο τραγούδι μόνο “Heartless” δεν είναι αφού έχει μέσα άφθονη “ψυχή”. Ο “Hellrazor” μας επισκέπτεται ξανά στη συνέχεια με στακάτους ρυθμούς και τσαμπουκά από τα παλιά. Τhin Lizzy στη συνέχεια…εεε συγνώμη “Thunder and Lightning” εννοούσα και μελωδικές διπλές κιθαριστικές επιθέσεις συνοδεύουν τους (για ακόμη μια φορά) ρομαντικούς στίχους.
Από τα αγαπημένα κομμάτια του δίσκου είναι και η μπαλάντα που ακολουθεί “Twenty-five years”.25 χρόνια όπως δήλωσε και ο ίδιος χωρίς εξαρτήσεις από ουσίες και η μάχη φαίνεται να συνεχίζεται ακόμα…όσο για την ερμηνεία του…no comments.Χωρίς να είναι κάτι το τρομερό το επόμενο κομμάτι “Matador” με την περίεργη “μεξικάνικη” εισαγωγή προλογίζει το “I know we stand a chance” όπου ατμοσφαιρικά couplet ξεσπούν στο δυναμικό refrain. Κλείσιμο του δίσκου με το “The Mower” σε πιο σκληρές και σύγχρονες φόρμες ενώ η φωνή του Halford εδώ απογειώνεται στις πιο ψηλές συχνότητες.
Όσοι έχετε απογοητευτεί από τα τελευταία albums των Priest,όσοι θέλετε να ακούσετε ένα δίσκο που θα σας κάνει να ξαναπιάσετε την air-guitar σας, όσοι θέλετε να ακούσετε μελωδίες που θα μείνουν σφηνωμένες στο κεφάλι σας για αρκετό καιρό και τέλος όσοι θέλετε να ακούσετε ένα παθιασμένο heavy metal δίσκο τότε το “Made of Metal” προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Κείμενο : Λάζαρος Σαγάνης
