Λίγες εβδομάδες πριν από την επίσκεψη του Serj Tankian στην Ελλάδα και την εμφάνισή του στη Μαλακάσα νιώθω την μεγάλη ανάγκη να γνωρίζω το support που θα ανοίξει εκείνη τη βραδιά. VIZA πληροφορούμαι για το όνομα, και κάτι άλλα ψιλά σχετικά με τη σύνθεση: Αρμένιοι στην πλειοψηφία τους και ένας Έλληνας εξ Αμερικής μπροστά από το μικρόφωνο. Τίποτα άλλο…
Θέλω και αλλά από περιέργεια και με ένα πρόχειρο ψάξιμο πέφτω πάνω σε ένα βιντεάκι και στη θέση του τίτλου διαβάζω: “Viza - I'm Jealous” – Ζηλεύω… και το τραγούδι ξεκινά, και μια ξένη εκδοχή του «Ζηλεύω, ζηλεύω εσένα που αγαπάω και λατρεύω…» του Μαζώ να ακούγεται μαζί με μια σειρά από φωτογραφίες της μπάντας να ξεδιπλώνονται κατά τη διάρκεια. Και σταματάω. Όχι, δεν υπάρχει κανένα κακό συναίσθημα ως προς αυτό που άκουσα επειδή αυτή η διασκευή δεν εφαρμόζει με τα δικά μου ακούσματα και άλλα τέτοια, άλλωστε δεν κάθισα περαιτέρω να ακούσω άλλο και να το ψάξω. Απλά σταμάτησα.
Η 17η του Αυγούστου που θα έρθει με φέρνει στο Terra Vibe της Μαλακάσας με μια μικρή απορία για το τι θα ακούσω και θα δω όταν θα αρχίζει η συναυλία. «Η αυλαία ανοίγει» και τα 9 μέλη της μπάντας καλύπτουν όλη την σκηνή αφήνοντας λίγα μόλις μέτρα επιφάνειας ελεύθερα και σε λίγα δευτερόλεπτα μια μεγάλη έκπληξη είναι σε εξέλιξη. Οι Viza διαψεύδουν (κυρίως εμένα) εκείνη τη νύχτα και χαρίζουν ένα γλέντι από πολυπολιτισμικά στοιχεία και από μελωδίες και ρυθμούς που ξεσηκώνουν. Εκείνη τη βραδιά έπαιξαν κομμάτια κυρίως από τη νέα τους δουλειά μεταφέροντας το μήνυμα του καινούριου Made In Chernobyl. Το άκουσα λοιπόν και το μοιράζομαι:
H ποικιλία στη μελωδία είναι αυτό που χαρακτηρίζει όλο το album. Γρήγοροι ρυθμοί και Trans-Siberian Standoff για έναρξη με μια μικρή τραγουδιστική εισαγωγή του Κ’noup Tomopoulos και στη συνέχεια πένα που ξύνει τη χορδή με μεγάλη ταχύτητα. Τουμπερλέκι και κιθάρες που τρέχουν. Σαν δεύτερο κομμάτι μας δίνουν το “My Mona Lisa” Ένα τραγούδι που σε κερδίζει αμέσως αφού ακουστεί για εισαγωγή η ηλεκτρική κιθάρα του Αρμένιου Shant Bismejian με τη συνοδεία από το τουμπερλέκι του Chris Daniel, ο τρελάρας με τη μοϊκάνα που έτρεχε πάνω κάτω στη σκηνή και αφού έπαιζε λίγο από τις χορδές του μπασίστα και λίγο από τα πιατίνια του ντράμερ καθότανε και έπαιρνε το τουμπερλέκι του. Όλα αυτά στην εισαγωγή με αυτήν την ανατολίτικη μελωδία να ντύνεται έπειτα με όλα πια τα όργανα και να παίζει σε ροκ ύφος ως το τέλος. Την βοήθεια του στον Κ’noup δίνει τραγουδώντας και ο κιθαρίστας με το τσιγκελωτό μουστάκι Orbel Babayan.
Υπάρχει πιθανότητα εδώ με ένα πρώτο άκουσμα να παρεξηγηθεί αυτή η εισαγωγούλα αλλά και σε άλλα τους τραγούδια πολλά μέρη που θυμίζουν ολίγον τι από μπουζουκοτσιφτέτελο (θα πει κανείς). Όλα αυτά είναι έντονα αλλά καλό είναι πολλές φορές να κοιτάμε και τα δεδομένα που υπάρχουν εδώ: 9 μουσικοί που ενώνονται και καταθέτουν τις μουσικές αναζητήσεις τους με πολλές εμπειρίες από κουλτούρες λίγο από Ανατολή και κάτι από Βαλκάνια και ως και Ελλάδα και ύστερα πέρα από τον ατλαντικό στην Καλιφόρνια. Αναμεμιγμένα ήθη και αναζητήσεις πολλών ανθρώπων που απαρτίζουν τους Viza.
Το τρίτο κομμάτι είναι το “Viktor” και εδώ είναι που δίνει τη βοήθειά του ο Serj Tankian. Τρέλα, κραυγές και μακρόσυρτες κορόνες είναι κάποια από αυτά που έκανε με τους S.O.A.D και συνεχίζει να κάνει στο σόλο ταξίδι του. To τέταρτο κατά σειρά κομμάτι έιναι το It’s All Wrong και εδώ ακούμε στην εισαγωγή και τα πνευστά σε ένα μικρό μελωδικό κομμάτι 23 δευτερολέπτων. Η μουσική δυναμώνει και το It’s All Wrong που είναι από τα Ηit κερδίζει τις εντυπώσεις.
Ο Knou’p Tomopoulos παρόλο που υστερεί σε φωνητική καλλιέργεια, δεν είναι δηλαδή ο frontman της κορόνας και της υψηλής νότας παρόλα αυτά η χροιά του επιβάλλεται και είναι προσιτή. Μια μπάσα φωνή που έχει την δυνατότητα να αλλάζει με τις περιστάσεις του τραγουδιού. Να γλυκαίνει φαλτσάροντας και άλλες φορές να σκληραίνει υποστηρίζοντας με ωραίο τρόπο τον ρόλο που του έχει ανατεθεί να υποδυθεί.
Στο Dynamite που ακολουθεί δεν μπορώ να μην πω ότι η εισαγωγή του παραπέμπει λίγο σε Μπόμπ σφουγγαράκη αλλα ότι ακολουθεί δείχνει την σαφή επιρροή τους από System Of A Down παρατηρώ, και δικιά μου η αμαρτία. Το Napoleon Complex και The Uzbek Brothel ακούγονται με τη σειρά που αναφέρονται μέχρι να φτάσουμε σε ένα slow κομμάτι, το Sans Red. Εδώ όλα τώρα κινούνται αργά, σε μια ethnik βάση με τα φωνητικά να σιγοψιθυρίζονται με μικρές δόσεις φάλτσου Tomopoulos που δεν κουράζουν. Με το What if που φέρνει όλους τους μουσικούς της μπάντας να συνοδεύουν σε χορωδιακά cressentos τον τραγουδιστή στα refrain ως και τον επίλογο. Μια θλίψη από μια κιθάρα να συνοδεύει σε couple και solos παραπονιάρικα. Και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου για το τέλος που με αυτό συμπληρώνεται μια προσπάθεια σε 39 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα που μόλις τελειώσει σου αφήνει μια διάθεση ότι τελικά πέρασες καλά. Στους Viza διακρίνονται επιρροές πολλές. Ίσως αυτές που θα μπορούσαν να προσωποποιηθούν με όνομα όπως αυτό των Gogol Bordello ή και αυτές που θα μπορούσαν να αποδοθούν από την Ελληνική και Αρμένικη κουλτούρα, γιατί όχι και δυτική.
Οι Viza εκπλήσσουν αλλά δεν πρωτοεμφανίζονται. Έχουν 5 δουλειές από το 2001 και το Made In Chernobyl ίσως αποτελέσει τον τροχό που θα τους κάνει να πάνε λίγα μουσικά μέτρα παραπάνω.
Κείμενο: Θανάσης Καμπάνης
